ราเมศครางเสียงต่ำเพราะถูกตอดรัดเขาเสียวซ่านไปทั้งสรรพรางค์ไม่ต่างจากร่างเล็กที่ถูกเขาบดส่ายเข้าหาอย่างบ้าคลั่ง เขาสงสารเมียที่เนื้อตัวโยกสะเทือนกระเพื่อมไหวตามแรงกดดทับจากพลังรักของเขา
เขาต้องพยายามชะลอด้วยการส่ายสะโพกช้าๆ เพื่อให้สิตาลคลายตัวออกบ้าง “ดีขึ้นไหม”
จากนั้นคนแข็งแรงกว่าก็โน้มกายทาบทับเสียดสีเริ่มจากช้าๆ จนเร็วและแรงจน สิตาลร้อนไปทั้งตัวกระทั่งเกร็งไปทั้งร่าง
“โอ๊ย...เบาๆค่ะ เบาได้เบาหน่อยสิคะ ลงมาแรงจัง” สิตาลประท้วงกับพลังรักหนักแน่นที่เขาซาดซัดเข้าหา พูดไปแล้วก็หลุบสายตาหลบเขา
“ก็คิดถึงเมียรุนแรงนี่ครับ ขนาดว่ายั้งความแรงเอาไว้ เพราะกลัวเมียจะช้ำ”
“นี่ยังแล้วเหรอคะ” ร่างบางสะดุ้งทุกครั้งเมื่อกายแกร่งสอบสะโพกเข้าหา
ราเมศอมยิ้มเขาก็อยากเบา แต่เวลานี้เข้าด้ายเข้าเข็มแบบนี้ เบาไม่ได้เลยจริงๆ สิตาลสวยไปทุกซอกทุกมุม ผ่านเวลานานนับชั่วโมงที่เขาปรนเปรอความหรรษาให้เมียก่อนจะปล
