“ใช่ค่ะ ไม่รู้ทำหล่นตอนไหน ฝนก็ตกหนักด้วย” ใบหน้าหวานเคร่งเครียดเพราะเกรงบิดามารดาจะติดต่อตนเองไม่ได้
ราเมศฟังแล้วมุ่นคิ้วเข้าหากัน “งั้นผมไปช่วยหาให้”
สิตาลเห็นฝนตกหนักแบบนี้ก็เกิดความรู้สึกเกรงใจเขาที่ต้องออกไปหาให้ท่ามกลางสายฝนแบบนี้
“จะไปหาที่ไหนคะ ตอนนี้ฝนตกหนักอยู่” เธอรั้งไว้ แม้จะอยากได้โทรศัพท์คืน
“เดี๋ยวผมลองไปดูให้ก่อน ถ้าเจอก็เจอ ไม่เจอก็คงต้องทำใจ”
พูดจบ ราเมศก็เดินไปบอกลูกน้องที่ยังหลงเหลืออยู่ที่บ้านพักอีกคนหนึ่งให้ช่วยกันตามหาโทรศัพท์ของสิตาล
สิตาลเม้มริมฝีปาก มองแผ่นหลังกำยำที่เดินไปหาของให้ตัวเองท่ามกลางสายฝนแล้วรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา มันเป็นความสะเพร่าของเธอเอง แต่กลายเป็นว่าชายหนุ่มต้องมาเดือดร้อนแทน
หญิงสาวรอจนกระทั่งราเมศกลับเข้ามาในบ้านพักในสภาพเปียกชุ่ม เขาบอกว่าหาโทรศัพท์ของเธอไม่เจอ
“ตัวคุณเปียกหมดเลย เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหมคะ”
ราเมศก้มมองตัวเองแล้วหันไป
