“ผมยกสิตาลให้นายหัวราเมศดูแลไปจนชั่วชีวิตนะครับ”
ราเมศค้อมศีรษะ จากนั้นบาทหลวงก็เดินเข้ามาทำพิธี ราเมศและสิตาลเอ่ยรับกันและกันเป็นสามีภรรยา จากนั้นแหวนเพชรเม็ดงามประดับด้วยมุกเม็ดงามก็ถูกแลกเปลี่ยนกัน งานพิธีการเสร็จสิ้น จากนั้นเจ้าบ่าวก็พาเจ้าสาวเดินผ่านซุ้มโค้งโดยมีแม่หนูทั้งแปดคนเดินนำหน้าพร้อมกับโปรยกลีบกุหลาบไปตลอดเป็นภาพที่โรแมนติกจนผู้ร่วมงานหลายคนพากันอิจฉาเจ้าสาว
“คุณสิตาลโชคดีจริงนะเธอ”
“เสียดายเนอะนายหัวสละโสดเสียแล้ว อกหักแล้วเรา”
สิตาลได้ยินเสียงเซ็งแซ่เหล่านั้น มือของถูกราเมศกุมมือไปตลอดทางราวกับกลัวเจ้าสาวจะวิ่งหนี
“คุณทำไมต้องจับแขนฉันแน่นขนาดนั้น”
“กลัวเจ้าสาววิ่งหนีมั้ง” เขาหันมายิ้มให้แต่เธอไม่สามารถยิ้มตอบได้เลย เพราะยังตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ลองดึงมือออกเพราะเขาจับแน่นเกินไปยิ่งถูกเขายึดไว้แน่น “ถ้าคิดวิ่งหนี จำไว้ผมวิ่งไวกว่า แล้วถ้าคิดทำจะลัดขั้นตอน
