สมองของฉันมันเอาแต่คิดถึงคำพูดคุณต้า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอารมณ์ในตอนนั้นหรือเปล่า ฉันไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองให้เจ็บปวดอีกเพราะที่มันอัดแน่นอยู่ในใจก็แทบจะระเบิดออกมาแล้ว
“มัวทำอะไรอยู่ทำไมไม่รีบนอนพรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่หรือไง” เสียงคนที่นอนอยู่ข้างกายดุเบา ๆ เพราะฉันไม่ยอมนอนสักที
“ค่ะ”
ฉันแค่ตอบไปอย่างนั้นแต่ความจริงมันไม่สามารถข่มตาหลับได้ เพียงไม่กี่วันที่มาอยู่ที่นี่ฉันก็รู้สึกเปลี่ยนไปจากเดิม จากที่รู้สึกชอบเขาอยู่แล้วมันกลับรู้สึกมากขึ้น
ตอนนี้ฉันกลัว กลัวว่าวันหนึ่งความสัมพันธ์ของเราจะจบลง ซึ่งแน่นอนว่าในไม่ช้าก็ต้องมีวันนั้น
“คิดอะไรอยู่” เสียงทุ้มเอ่ยถามท่ามกลางความมืด
“มีนแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยค่ะก็เลยนอนไม่หลับ ถ้ามันรบกวนเดี๋ยวมีนออกไปข้างนอกก่อนก็ได้นะคะรอคุณต้าหลับก่อนมีนค่อยเข้ามา”
“พูดมาก แค่เธอเปิดประตูฉันก็รู้สึกตัวแล้ว”
“…” น้ำเสียงที่หงุดหงิดนั้นทำให้ฉันไม่
