แผ่นหลังกว้างของเมธาพัฒน์ที่ยืนเหม่อมองไปด้านนอกหน้าต่างนั้นช่างเหมือนกับกำแพงอิฐสูงใหญ่ที่ทำยังไงซะหล่อนก็ไม่สามารถจะปีนข้ามมันไปได้ หัวใจของเขาอยู่ในนั้น แต่มันจะมีเลือดเนื้อแบบหัวใจของหล่อนหรือเปล่านะ
หลังจากจบสิ้นงานเลี้ยงฉลองในช่วงกลางคืน เขาและหล่อนในฐานะเจ้าบ่าว เจ้าสาวก็ถูกส่งตัวเข้าห้องหอ เตียงนอนขนาดใหญ่สีชมพูหวานชื่นถูกโปรยด้วยดอกกุหลาบสีแดงสดระรานตาเต็มไปหมด พวงชมพูอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ แต่เจ้าความตื่นเต้นนี้กลับจางหายไปทันทีที่หันไปเห็นสีหน้าเย็นชาของเขา
“อาต้นจะไปไหนคะ” เมื่อเห็นเขาขยับตัวเดินตรงไปที่ประตูห้อง พวงชมพูก็อดใจไม่ถามไม่ไถ่ไม่ได้ หล่อนกลัวเหลือเกินว่าเขาจะออกไปนอกห้องหอ
“ฉันจะกลับไปที่ห้องนอน เธออยู่ที่นี่ตามสบายเถอะ” น้ำเสียงราบเรียบแสนจะเย็นชา ทำให้หล่อนรวดร้าวในใจเหลือจะกล่าว น้ำตาพาลจะไหลออกมาให้ได้
“แต่วันนี้วันแต่งงานของเรานะคะ โบราณเขาถือ…” เด็กสาวติง
