พวงชมพูก้าวลงมาตามขั้นบันไดอย่างเชื่องช้า ความเศร้าหมองยังคงเกาะกินจิตใจไม่เสื่อมคลาย เด็กสาวมุ่งหน้าไปยังห้องอาหารเพื่อทานมื้อเช้า ระหว่างทางก็อดรู้สึกหวั่นใจกับการเผชิญหน้ากับเมธาพัฒน์ไม่ได้ หล่อนจะพูดอะไรดี หรือจะทำอะไรดีเวลาที่มีสายตาคมกริบของเขาจ้องมองมาดีนะ
แต่ความว่างเปล่าไร้เงาของคนตัวโตที่โต๊ะอาหารก็ทำให้สาวน้อยน้ำตาแทบล่วงหล่น เขาจงใจหลบหน้าหล่อนเสียเอง เมื่อคืนเขาก็กลับไปนอนที่ห้องเดิม พอเช้ามาเขาก็หลบเลี่ยงการพบเจอหน้ากับหล่อนอีก น้ำตาแห่งความเสียใจคลอเต็มสองตา
“คุณชมพูให้ตั้งโต๊ะเลยไหมคะ” เสียงสาวใช้ดังขึ้นทำลายความเงียบ พวงชมพูพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติแต่ถึงกระนั้นคำพูดของหล่อนก็เศร้าหมองเกินกว่าจะปิดบังได้
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ ชมพูไม่หิว” เด็กสาวหลุบตาลงมองพื้น ก่อนจะตัดสินใจถามถึงคนใจร้ายออกไป
“อาต้นไปไหนล่ะจ๊ะ”
“คุณต้นเธอเข้าไร่ไปตั้งแต่เช้ามืดค่ะ เห็นว่าจะมีแขกมา คุณต้น
