พวงชมพูนอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียงในห้องนอนเดิมของหล่อน คราบน้ำตาตามร่องแก้มยังชื้นแฉะไม่หาย เสียงสะอื้นเบาๆ ในลำคอระหงที่พยายามกล้ำกลืนเอาไว้หลุดรอดออกมาจนได้
เด็กสาวคิดไปถึงคำพูดที่ไร้หัวใจ แสนจะเย็นชาของเขาแล้วน้ำตาก็ไหลบ่าของมาอีกครั้ง หล่อนเสียใจ เจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว เขาทำร้ายหล่อนทั้งคำพูดและการกระทำ ดวงตาของเขาที่เคยมองหล่อนอย่างรักใคร่ เอ็นดู ตอนนี้ไม่มีให้เห็นอีกแล้ว... มันมีแต่ความมืดมิดอันร้ายกาจปกคลุมอยู่ หล่อนมองไม่เห็นหัวใจของเขาเลย...
เสียงฟ้าร้องคำรามดังมาแต่ไกล เด็กสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง เมฆฝนครึ้มดำกำลังแผ่ปกคลุมท้องฟ้ายามสนธยาจนมืดมิดอับแสง อีกไม่นานสายฝนคงโปรยปรายลงมาสู่พื้นดิน... ให้ความชุ่มช่ำ สรรพสิ่งมีชีวิตทั้งหลายคงสดชื่น เบิกบาน แต่ทำไมนะ... หัวใจของหล่อนถึงยังคงแห้งแล้งได้ถึงเพียงนี้
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ ที่ประตูหน้าห้อง เด็กสาวหันไปมองอย่างตื่นตระห
