“แต่คุณภคินกำลังจะเข้าประชุม...”
“ก็ลองโทรไปบอกเขาซิ บอกว่าเมียมาหา ดูซิว่าเขาจะมีแก่ใจประชุมหรือเปล่า” แพรวาปั้นหัวเราะออกมา ทุกท่วงท่าลีลาของหล่อนมีจริตจะก้านเกินจริงนัก
“ผมอยู่นี่...” น้ำเสียงทรงอำนาจของคนที่หล่อนต้องการพบดังอยู่ข้างหลัง รอยยิ้มที่เคยเปื้อนอยู่บนใบหน้างดงามเลือนหายไปทันทีกลายเป็นซีดขาวแทน เด็กสาวพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หวาดหวั่นกับการเผชิญหน้ากับเขา แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเลย หล่อนตัวสั่น มือสั่น และก็ปากสั่นไปหมด
“คุณต้องการอะไรกันแน่...” เขาถามคำถามที่สองแล้ว แต่หล่อนก็ยังไม่กล้าหันไปมองเขา
“ผมถามว่าต้องการอะไร?!” ราวกับฟ้าผ่าลงมากลางตึกที่หล่อนยืนอยู่ เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะค่อยๆ หันไปเผชิญหน้ากับเขา หล่อนพยายามปั้นยิ้มให้เหมือนสาวเจนโลกแต่มันก็เป็นได้แค่รอยยิ้มแห้งๆ ที่น่าเกลียดน่าชังชะมัด
“ก็คุณต้องการฉันนี่คะ...” คำพูดของแพรวาทำให้ภคินสะอึก
