เพี๊ยะ!!!.....
เสียงฝ่ามือใหญ่ฟาดลงที่หน้างามดังสนั่น เพราะหน้ามืดตามัวเกินจะยั้งใจ เขาทั้งแค้นเคืองและโมโหที่เธอกล้าทรยศต่อความรักที่เขามีให้ จึงบันดาลโทสะด้วยแรงทั้งหมดที่มี จนหน้านวลหันไปตามแรงที่ประเคนใส่แก้มซีกซ้าย เลือดกลบปาก คนโดนตบฉาดใหญ่ขบริมฝีปากอันสั่นระริกไว้แน่น บังคับไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา
“อย่าบังอาจมาด่าฉันด้วยคำต่ำๆ แบบนั้นอีก จำไว้!” แววตาแข็งกระด้าง บีบกรามเธอแรงๆ แล้วสะบัดให้หลุดจากมือ จอมใจเจ็บจนแทบน้ำตาเล็ดแต่เขาก็ไม่สงสาร ซ้ำยังมองมาด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ จนเธอรู้สึกปวดแปลบแสบทรวง ราวกับหัวใจถูกเฉือนออกไปทั้งดวง
“ถ้าคุณคิดว่าฉันชั่ว ฉันเลวนัก คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม ทำไมไม่ปล่อยฉันไปตามทางของฉัน” มือสั่นเทายกขึ้นกุมแก้มที่เป็นรอยริ้วนิ้วทั้งห้า ตัดพ้อเขาด้วยความอดสู ยามดีก็ดีจนใจหาย แต่เมื่อถึงยามร้ายก็โหดเหี้ยมเหลือเกิน เสียใจจนน้ำตาเจียนไหล แต่กัดฟันสั่งตัวเ
