เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นติดกันรัวๆ ชวนให้เจ้าของโทรศัพท์มือถือละสายตาจากการนั่งทำงาน หันมาสนใจเจ้าเครื่องมือสื่อสารราคาหลายหมื่นบาทแทน
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันควัน เมื่อเห็นข้อความจากเพื่อนสนิทส่งมาหา ก่อนใบหน้านั้นจะค่อยๆ แดงก่ำขึ้นมาทีละนิดๆ ลมหายใจหนักกระแทกออกมาดังๆ
ใช้นิ้วซูมดูภาพที่เพื่อนถ่ายมาให้ ว่าตัวเองตาไม่ได้ฟาดไปอย่างนั้นใช่ไหม หรือไม่เพื่อนก็ถ่ายคนหน้าเหมือนมาให้ดู แต่ยิ่งดูก็ยิ่งชัด
“ยัยแอ้ม!! ปล่อยให้ห่างสายตาไม่ได้เลยนะ” คุณากรรีบโทรกลับไปหาเพื่อนที่ส่งภาพพาให้หงุดหงิดใจ
“เมียกูกินข้าวกับคุณภูมิแค่สองคนเหรอ” เมื่อได้ยินปลายสายตอบกลับมาว่าใช่ คนที่เคยบอกว่าภรรยาไม่สำคัญก็ลุกขึ้นยืน เดินไปเดินมาเกิดอาการกระวนกระวายอยู่ไม่นิ่ง ทั้งร่างกายและจิตใจที่มันว้าวุ่นขึ้นมาชอบกล
แรด แรดจริงๆ
“มึงนั่งกินข้าวอยู่ที่นั่นจนกว่าเมียกูจะกินอิ่ม และถ่ายรูปมาให้กูดูเป็นระยะด้วย... “
