“แต่อย่าลืมสิ ปลดก็เท่ากับว่าไม่สามารถเข้ามาใกล้ได้เลย”
“คิดว่าเราจะคุยแบบเข้าใจกันเหมือนเดิม” ฟ่ายังนั่งอยู่ท่าเดิม เขาไม่ขยับตัวออกห่าง
ส่วนฉันพยายามจะลุกออกจากโซฟา ขาเรียวงอพับเข้าหาตัว นิ้วเท้าถูกพันด้วยผ้ากอซสีขาว เพราะจูบของเขาทำให้ลืมความเจ็บแล้วไม่รู้ตัวเลย ว่าหมอทำอะไรให้บ้าง
หมับ!
มือหนาจับขาเรียวเอาไว้ แล้วยังขยับตัวเข้ามาใกล้
“ถอยออกไป”
“ถ้าสั่งปลด จะสั่งกูแบบนี้ไม่ได้เลย”
“ถึงตอนนั้นก็คงไม่ได้สั่งแล้ว ก็เราไม่จำเป็นต้องเจอกัน” น้ำเสียงของฉันเรียบเฉย ทำเอาสีหน้าของฟ่าเริ่มเปลี่ยนไป
“...”
“ปล่อยได้แล้ว ขอบคุณที่มาส่ง แล้วก็ขอบคุณเรื่องหมอด้วย”
“ขอโทษ” จู่ ๆ ฟ่าก็พูดขึ้น เราต่างสบสายตากัน
“ขอโทษเรื่องอะไร?” ไม่รู้ว่าเขากำลังจะพูดเรื่องอะไร เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันมากมาย
คำถามของฉันที่ไม่ได้คำตอบกลับมาในทันที ฟ่าขยับตัวเข้ามาใกล้ มืออีกข้างจับแขนฉั
