1
2180 Words
ตอนที่หนึ่ง
13.35 น.
แกร๊ง!!
ตึกๆๆ
"พ่อ!!"
"เสียงดังอะไรห๊ะ?"
ฉันสูดอากาศเข้าปอดสียงดังขณะที่สายตาตัวเองก็มองพ่อด้วยสายตาที่กำลังไม่พอใจ ใช่ฉันกำลังไม่พอใจไม่พอใจมากที่พ่อทำแบบนี้กับฉันทั้งๆที่ฉันเป็นเด็ก(?)ดีมาตลอด!
ปึ่ก!
ฉันเท้าแขนกับโต๊ะทำงานของพ่อพร้อมกับสบสายตากับท่านด้วยสายตาที่กำลังไม่พอใจต่างจากพ่อที่กำลังมองมาที่ฉันด้วยแววตานิ่งเรียบ...ซึ่งปกติพ่อจะไม่มองฉันแบบนี้!
"พ่อระงับบัตรเครดิตหนาวทำไม พ่อรู้ไหมหนาวกำลังจะซื้อกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่แต่พอจะรูดบัตรมันถูกระงับมันอายขนาดไหนนน"
พรึ่บ!
เสียงของฉันดังลั่นไปทั่วห้องทำงานของพ่อพร้อมกับฉันที่ทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้อย่างไร้เรียวแรง ใครไม่เป็นฉันไม่รู้หรอกว่ามันอายขนาดไหนที่กำลังจะซื้อแล้วบัตรมันรูดไม่ได้สักใบแถมเงินสดก็ยังไม่มีอีก ฉันเบะปากอย่างเอาแต่ใจพร้อมกับมองพ่ออย่างอ้อนๆ
"พ่ออย่าระงับบัตรหนาวเลย...พ่อก็รู้หนาวต้องใช้มันอ่า"
"เดือนที่แล้วพ่อเสียค่าบัตรให้หนูเท่าไหร่รู้ไหม?"
"..."
ฟึ้บ...
ฉันมองพ่อที่หยิบกระดาษที่แจ้งการชำระบัตรเครดิตมาให้ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาและเหลือบสายตามองพ่อตัวเองนิดๆ ฉันยิ้มออกมาช้าๆและยักไหล่เหมือนกับตัวเลขหกหลักตรงหน้ามันไม่ได้มากหมายอะไร
"แสนต้นๆเอง...นี่หนาวก็ประหยัดสุดๆแล้วนะ"
"นี่หาเงินเองหรอถึงพูดเหมือนเงินแสนน่ะมันน้อย?"
พ่อเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบพร้อมกับเขาที่อิงตัวไปกับเก้าอี้ทำงานของตัวเองพร้อมกับจ้องมองมาที่ฉันอย่างดุๆ ซึ่งฉันรู้ว่าพ่อกำลังดุและครั้งนี้ดูเขาเอาจริงกว่าทุกครั้ง...ไม่ได้ไม้แข็งไม่ได้ฉันต้องใช้ไม้อ่อน!
"แต่ แต่หนาวก็ตั้งใจเรียนนะเกรดหนาวก็ไม่เคยตกแถมยังมีสิทธิ์จะได้เกียรตินิยมอีก"
"..."
"หนาวไม่เคยไม่ไปเรียนเลยนะคะ ข้อเสียของหนาวแค่ใช้เงินเยอะไปหน่อยเท่านั้นเอง"
"..."
ฉันแอบยิ้มมุมปากนิดๆเมื่อเห็นว่าพ่อเงียบไปก่อนที่ตัวเองจะลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่และก้าวเดินไปนวดไหล่ให้พ่อตัวเองอย่างเอาใจ
"เนี้ยอีกไม่กี่ปีหนาวก็จะจบแล้วแล้วพอจบก็จะได้มาทำงานช่วยพ่อไงคะ"
"แล้วถ้าหนูไม่มีพ่อหนูจะทำยังไง?"
"พ่อ...?"
"หนูใช้เงินแบบนี้ต่อไปมันจะติดเป็นนิสัยที่แก้ไม่หาย หนูไม่เคยเห็นคุณค่าของเงินเลยหนาว" "..."
พ่อว่าขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและเหลือบสายตาขึ้นมองมาที่ฉันด้วยแววตานิ่งเรียบและดุดันจนฉันไม่กล้าเถียงอะไรอีก ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"แล้วพ่อจะให้หนาวทำยังไง...หนาวต้องทำยังไงถึงจะได้บัตรคืน"
"..."
นั้นไง! ฉันว่าแล้วว่าพ่อต้องมีแผนอะไรแน่ๆฉันมองพ่อที่แสยะยิ้มออกมาช้าๆอย่างไม่เข้าใจก่อนที่เขาจะหันมามองฉันและยิ้มกว้างออกมาอย่างอบอุ่น
"ไปทำงานที่ร้านเพื่อนพ่อ"
"พ่อว่าไงนะ!!?"
"เดือนนึงไปหัดทำงานร้านอาหารแต่ระหว่างเดือนนั้นพ่อจะไม่ให้เงินหนาวสักบาท"
"พ่อ!"
"หนาวจะได้เงินรายวันจากทางร้านอย่างเดียว และถ้าระหว่างนั้นหนาวทำไม่ได้...พ่อจะไม่ให้บัตรคืนอีกเลย"
"Oh My God!!!"
พรึ่บ!
ฉันรับไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ!! ฉันเงยหน้ามองพ่อตัวเองทั้งน้ำตาพร้อมกับตัวเองที่ทิ้งตัวลงที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง...ฉันทำไม่ได้ฉันจะทำได้ยังไงเงินที่จะได้รายวันจะได้กี่บาทก็ไม่รู้มันไม่พอใช้หรอก แค่ฉันคิดมันก็ไม่พอใช้แน่ๆ!
"หนาวทำไม่ได้!"
"ก็แล้วแต่"
"พ่อ!!"
"ถ้าคิดว่าอยู่ได้ก็เอาสิ"
"ฮึ...หนาวอยู่ได้หนาวจะไม่ยอมไปทำงานบ้าๆนั้นแน่ๆ!"
"อืม"
พรึ่บ!
ฉันลุกขึ้นมายืนมองหน้าพ่อตัวเองอย่างไม่พอใจก่อนที่จะสบัดหน้าหนีเขาและก้าวเดินออกมาจากห้องทำงานของพ่อทันที ให้ตายฉันทำไม่ได้ฉันไม่เคยได้ไปทำงานแบบนั้นด้วยซ้ำแถมยัง...แถมยังต้องรอเอาเงินรายวันบ้าๆนั้นอีก พ่อคิดผิดแล้วพ่อจะมาบังคับฉันไม่ได้หรอก!!
ติ๊ง!
เสียงลิฟท์ดังขึ้นพร้อมกับเปิดออกเมื่อฉันลงมาถึงชั้นล่างของบริษัทเรือสำราญที่พ่ออยู่ ฉันตวาดสายตามองไปทั่วๆชั้นล่างของบริษัทก่อนที่สายตาตัวเองจะหรี่ลงเมื่อมองไปเห็นคนที่มากับตัวเอง...ฉันบอกให้รอที่รถนิ??
"ให้ตาย.."
ฉันหลับตาลงแน่นพยายามสะกดกลั้นอารมณ์หงุดหงิดของตัวเองไว้พร้อมกับก้าวเดินไปหาเขาที่ร้านขายกาแฟที่เจ้าตัวนั่งอยู่ทันที ซึ่งมันจะธรรมดามากถ้าตอนนี้ไม่มีใครกำลังนั่งกับมันอยู่!
ปึ่ก!
"กูบอกให้รออยู่รถไม่ใช่ไง?"
"..."
สายตาคมกริบเหลือบมองฉันที่ยืนอยู่ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาเบาๆเหมือนรำคาญที่ฉันเริ่มเหวี่ยงแบบนี้ก่อนที่เขาจะอิงตัวเองไปกับเก้าอี้และเหยียดยิ้มออกมาช้าๆ
"กูเบื่อ มึงก็รู้กูไม่ชอบอยู่ที่เดิมนานๆ"
"แล้วนี่ใครมาเสนอหน้านั่งทำไมตรงนี้?"
"หนาว...เขาพนักงานบริษัทพ่อมึงนะ"
"จะใครหน้าไหนกูก็ไม่สนอ่ะ มานั่งทำไมตรงนี้??"
"เอ่อ...ขะขอโทษค่ะ"
พรึ่บ...!
ฉันหันมองตามร่างเพรียวที่ลุกเดินออกไปจากตรงนี้ด้วยท่าทีลนๆด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนที่ฉันจะตวาดสายตากลับมามองไอ้คนที่มันเป็นตัวต้นเหตุที่กำลังนั่งอยู่
"แรดไม่เลือกมึงน่ะ"
"หนาว...นี่จำเป็นต้องด่ากูขนาดนี้?"
"ก็ดูมึงทำตัวดิฮอว์คมึงมีกูอยู่แล้วแต่เสือกทำตัวเหี้ยๆแบบนี้อ่ะ"
"หนาว..."
"อารมณ์ก็แม่งเสียอยู่แล้วยังต้องมาเจอแฟนแย่ๆแบบมึงอีก โคตรรำคาญ!"
พรึ่บ!
ฉันหันเดินออกมาจากร้านทันทีโดยที่ไม่สนใจว่าฮอว์คจะทำหน้าหรือรู้สึกยังไงหลังจากที่ฉันด่ามันไปถึงขนาดนั้น คืออย่างน้อยมันก็ควรจะรู้ตัวเองไหมว่านิสัยหรือการกระทำแบบนี้มันแย่...แต่แม่งไม่ว่าจะด่าหรือตีไปก็แล้วคนแม่งจะแรดก็แรดเหมือนเดิม
"มึงจะไปไหน?"
หมับ!
"กูจะกลับ!"
"แล้วมึงทำไมไม่เดินไปทางรถกู?"
"ก็กูไม่อยากไปกับมึง กูจะกลับเอง!"
"หนาวอย่างี่เง่า"
"...มึงเหี้ยเองเสือกมาด่ากูว่างี่เง่าเนี้ยนะ??"
ฮอว์คสบสายตากับฉันนิ่งก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาเสียงดังและสอดประสานมือกับฉันไว้แทน มันดึงให้ฉันเดินตามไปที่รถของมันซึ่งฉันก็ยิ้อตัวเองไว้ไม่ได้เลยได้แต่เดินตามมันไปจนมันดันฉันเข้ามานั่งในรถมันนี่แหละ...จะยื้อตัวเองได้ไงในเมื่อมันแรงควายขนาดนั้น??
ปึ่ก!
"กูขอโทษวันหลังกูจะนั่งอยู่รถไม่ไปไหน มึงสั่งอะไรกูก็จะทำตามคำสั่ง"
"ฮอว์คถ้ามึงจะประชดแบบนี้มึงปล่อยให้กูกลับเองดีกว่าไหม?"
"...ไม่ทะเลาะกันสักวันได้ไหม?"
ทำตัวเองเองเสือกมาพูดเหมือนฉันกำลังเป็นคนหาเรื่องมัน ฉันจ้องมองฮอว์คด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนที่ตัวเองจะหันหน้าหนีออกไปมองข้างถนนขณะที่รถกำลังเคลื่อนอย่างเหนื่อยๆ คิดว่าฉันอยากจะทะเลาะกับมันทุกวันแบบนี้หรอคิดว่ามันสนุกหรอที่ต้องคอยตามดูมันแบบนี้...ทั้งๆที่มันก็ไม่คยทำให้ฉันเชื่อใจมันสักครั้ง
ฉันน้ำหนาว และใช่ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้วเราคบกันมาเกือบสามปีแล้วฮอว์คอายุเยอะกว่าฉันหนึ่งปีแต่ก็นั้นแหละเรามีปัญหากันเสมอ...และเรื่องที่มีปัญหาก็เรื่องเดิมๆฉันเบื่อนะแต่ถ้าถามว่าฉันรักมันมากไหม มันก็มากพอที่จนฉันสามารถปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อมันแต่บางครั้งฉันก็คิดนะว่ามันคุ้มไหมสำหรับที่ฉันทำไปกับสิ่งที่ได้ตอบแทนมา?
---คอนโดน้ำหนาว---
แกร๊ง...
ฉันเดินเข้ามาภายในห้องก่อนที่จะเดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียงอย่างเพลียๆและหลับตาลงช้าๆ ให้ตาย...ฉันจะทำยังไงต่อไปล่ะงานที่พ่อให้ไปทำฉันก็ไม่อยากทำ ฉันทำไม่ได้หรอกจริงๆ
ฟึ้บ...
"พ่อว่ายังไง?"
เสียงทุ้มต่ำของฮอว์คถามขึ้นพร้อมกับแรงยุบที่เตียงของฉัน ฉันที่หลับตาอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองเขาที่กำลังมองมาที่ฉันอยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"พ่อให้ไปทำงานที่ร้านอาหาร"
"ห๊ะ...ก็ดีนิแค่ทำงานเอง"
ฮอว์คตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังพร้อมกับหัวเราะออกมาเหมือนเป็นเรื่องตลกซึ่งฉัน...ไม่ได้จะตลกด้วย ฉันไม่พูดอะไรต่อแต่พลิกตัวหนีเขาทันทีอย่างรำคาญ
พรึ่บ...
"มึงจะหงุดหงิดอะไรขนาดนั้นหนาว แค่ไปทำงาน"
"มึงก็รู้ว่ากูไม่เคยทำ!"
"งั้นก็ไม่ต้องไปทำ"
"..."
ฉันเหลือบมองฮอว์คที่กำลังคล่อมฉันไว้อยู่ขณะที่เขาก็หยิบกระเป๋าตัวเองออกมาและหยิบบัตรเครดิตตัวเองออกมาวางไว้ที่เตียงด้วยใบหน้านิ่งๆแบบที่มันเป็นก่อนที่มันจะสบสายตากับฉันนิ่ง
"เอาบัตรกูไปใช้ พ่อมึงไม่เลี้ยงเดียวกูเลี้ยงเอง"
"..."
"ทำไมอีกล่ะ??"
"ไม่รู้ว่ะ..."
"อารมณ์มึงแค่ไม่ดีหนาว เอาบัตรกูไปใช้ก็จบ"
"..."
ฟึ้บ...
ฮอว์คโน้มใบหน้าเข้ามาหาฉันก่อนที่มันจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ขณะที่สายตาเราก็สบสายตากันอยู่
"ยิ้มให้กูได้รึยัง...ยิ้มให้กูสักนิดเหอะ"
"..."
ฉันจ้องมองฮอว์คที่เอ่ยขึ้นมาแบบนั้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้ ซึ่งมันก็หัวเราะออกมาอย่างพอใจก่อนที่จะกดจูบที่ริมฝีปากฉันอย่างแผ่วเบา และกดริมฝีปากย้ำลงมาอีกครั้งซึ่งครั้งนี้มันแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่ล้ำลึกและร้อนขึ้นทันทีที่มันสอดลิ้นร้อนๆของมันเข้ามา
"อื้ออ..."
พรึ่บ...
ลิ้นร้อนของเราเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใครทันทีที่อุณหภูมิของร่างกายเริ่มเพิ่มขึ้นพร้อมกับมือปลาหมึกของฮอว์คที่เริ่มลูบไล้บีบเค้นไปทั่วหน้าอกของฉันผ่านเสื้อที่ฉันกำลังใส่อยู่
"ฮอว์ค..."
"หืม??"
ฉันเหลือบมองฮอว์คที่กำลังกดริมฝีปากตัวเองลงที่ต้นคอฉันอยู่ก่อนจะดันหน้าอกคนตรงหน้าออกช้าๆและยิ้มให้มันอย่างกวนๆขณะที่สายตาของมันก็กำลังบ่งบอกว่าอยาก...แค่ไหน
"มึงลืมอะไรไปรึป่าว?"
"อะไร??"
ฮอว์คขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีที่ฉันถามออกไปแบบนั้นฉันยิ้มให้มันนิดๆก่อนจะเอื้อมมือขึ้นตบที่แก้มมันเบาๆอย่างเรียกสติ
"กูเป็นเมนส์มึงจำไม่ได้รึไง!?"
พรึ่บ!!
"แม่งเอ้ยยย กูลืม!!"
"..."
"แต่กูแข็งแล้วนะ!"
"ไปช่วยตัวเองสิ!"
"กูจะเอามึงกูไม่อยากช่วยตัวเอง!!"
"มึงจะเ****นอะไรนักหนาห๊ะ??"
"ทำกูอยากแล้วมึงก็ดับฝันกู!"
ฉันหัวเราะออกใส่มันเบาๆก่อนที่จะพลิกตัวนอนทับมันที่นอนคว่ำหน้าอยู่อย่างกวนๆ ฉันซบใบหน้าลงไปกับแผ่นหลังมันพร้อมกับกอดมันไว้แน่นก่อนที่มันจะหันหน้ามามองฉันนิดๆ
"อารมณ์ดีแล้วใช่ไหม??"
"คิดว่าไงล่ะ ^^"
"ได้แกล้งกูแล้วนิพอใจมึงแล้วใช่ไหมล่ะ"
คนที่ฉันกำลังนอนทับอยู่ถามขึ้นเสียงเข้มพร้อมกับหน้ากวนๆของมันที่มองมาที่ฉันอย่างรู้ทัน ฉันยิ้มให้ฮอว์คก่อนจะโน้มใบหน้าตัวเองลงไปหอมแก้มมันแรงๆหนึ่งทีและซบใบหน้าลงที่แผ่นหลังมันอีกครั้ง...แต่ก็นะถึงจะทะเลาะกันบ่อยแต่ฮอว์คก็เป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นแหละ ก็เพราะมันเป็นแบบนี้ไงฉันถึงรักมันมาก
ไว้กูหายมึงค่อยแกล้งกูคืนละกันนะ ^^"
- Writer
