“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ ผมสบายใจดี”
“แต่แววตาของลูกมันไม่บอกอย่างนั้นนะจ๊ะ ลูกกำลัง...มีความรักรึเปล่ากุล”
“คุณแม่”
“แม่เลี้ยงลูกมาตั้งแต่เกิดนะกุล ถ้าคิดว่าจะปิดบังแม่ได้ลูกคิดผิดแล้วล่ะ”
“ผมไม่ได้จะปิดบังอะไรนะครับ เพียงแต่ผม...ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังรู้สึก...มันใช่ความรักรึเปล่า”
“แล้วลูกรู้สึกยังไงบ้างล่ะจ๊ะ ไหนเล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ”
กุลวุฒิมองหน้ามารดาอย่างชั่งใจ และคิดว่าเขาเองก็ควรจะมีที่ปรึกษาซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรักไว้สักคน
“ผมรู้สึก...สงสาร เห็นใจ อยากปกป้อง อยากดูแล อยากทำให้เธอคลายความหวาดกลัวไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม และพอเห็นสายตาที่เธอมองมาอย่างชื่นชมในตัวผม มันก็ทำให้ผมรู้สึกภูมิใจและมีความสุขครับ แต่...ตอนที่เธอบอกว่าไม่ได้ชอบผม ผมก็หงุดหงิดและว้าวุ่นใจไปหมด ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไม ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะผมชอบเธอหรือแค่อยากเอาชนะเธอเท่านั้
