บทนำ (1) สมภารใจดี
983 Words
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
“เข้ามา”
กุลวุฒิ ละสายตาจากโทรทัศน์จอยักษ์ที่กำลังเปิดการแข่งขันชกมวยสากลระดับโลกแล้วหันไปมองคนที่เดินเข้ามา จึงเห็นว่าเป็นแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของบ้านอย่าง ป้าสายใจ นั่นเอง
“อ้าวป้าสาย มีอะไรครับถึงมาหาผมดึกป่านนี้น่ะ” ชายหนุ่มเหลือบตาไปมองนาฬิกาบนผนังห้องเห็นว่าเป็นเวลาเกือบห้าทุ่มซึ่งปกติป้าแกน่าจะเข้านอนแล้ว
“คือป้า...อยากจะมาขอความกรุณาคุณกุลค่ะ”
สีหน้าเคร่งเครียดของหญิงวัยกลางคนที่มีอายุมากกว่ามารดาสองปีทำให้กุลวุฒิสงสัยอยู่ไม่น้อย
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“คือ...ตอนนี้เกิดน้ำท่วมหนักที่เชียงราย ป้าเพิ่งรู้ว่าน้องสาวกับน้องเขยโดนน้ำป่าซัดจนเสียไปพร้อมกันทั้งคู่เพิ่งจะเจอศพเมื่อตอนค่ำๆ นี่เองค่ะ”
“อ้าวเหรอครับ ผมเสียใจด้วยนะครับป้า แล้วป้ามีอะไรจะให้ผมช่วยครับ บอกได้เลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ ยังไงผมก็นับถือป้าสายเหมือนป้าแท้ๆ อยู่แล้ว”
“ขอบคุณค่ะ อย่างที่ป้าเล่ามาว่าพวกเค้าสองคนเสียไปหมด แต่ก็ยังเหลือลูกสาวคนเดียวเอาไว้เพราะเพื่อนบ้านช่วยไว้ทัน แต่ว่าบ้านก็พังเสียหายทั้งหลังไม่สามารถเข้าอยู่ได้อีก ป้าก็เลยอยากจะขออนุญาตคุณกุล ขอพาหลานมาอยู่ที่นี่ด้วยจะได้รึเปล่าคะ หลานของป้ายังเด็กอยู่ป้าไม่อยากทิ้งให้เค้าต้องอยู่คนเดียวที่โน่นค่ะ เดี๋ยวป้าจะให้เค้าช่วยทำงานเหมือนพวกสาวใช้คนอื่นๆ โดยไม่ให้คุณกุลคิดเงินเดือนเลยค่ะ แค่มีที่อยู่ที่กินก็พอ”
“ได้สิครับ ไม่มีปัญหาหรอก แค่เด็กผู้หญิงคนเดียวเอง งั้นป้าก็พาหลานมาอยู่ด้วยกันเถอะครับจะได้ไม่ต้องห่วง จะให้ช่วยทำงานบ้านก็ได้ แต่ถ้าทำงานผมก็จะจ่ายเงินเดือนให้เหมือนคนอื่นๆ นั่นแหละ ผมไม่ชอบเอาเปรียบใครป้าก็รู้”
“ขอบคุณมากนะคะคุณกุล ขอบคุณจริงๆ ค่ะ” ป้ายกมือไหว้ท่วมหัวจนเขารับไหว้แทบไม่ทัน
“ไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ ผมไม่อยากอายุสั้น อีกอย่างจะเลี้ยงเด็กเพิ่มอีกคนก็ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งผมร่วงหรอกป้าก็รู้ แล้วนี่ป้าจะไปรับเค้าเมื่อไหร่ล่ะครับ”
“เรื่องนี้ป้ายังไม่ได้คุยเลยค่ะ ก็ตั้งใจว่าจะมาขออนุญาตคุณก่อน ถ้าคุณไม่อนุญาตจะได้คิดหาทางกันใหม่อีกที แต่ยังไงป้าก็ต้องขอลากลับไปจัดการงานศพของน้องสาวกับน้องเขยพรุ่งนี้นะคะ แล้วก็คงจะพาหลานมาด้วยเลย”
“ได้ครับ ส่วนค่าตั๋วเครื่องบินเดี๋ยวผมออกให้เอง”
“โอย...ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณกุล แค่คุณให้หลานป้ามาอยู่ด้วยป้าก็ดีใจแล้ว ค่าตั๋วเครื่องบินเดี๋ยวป้าออกเองค่ะ” เธอบอกอย่างเกรงใจ
“งั้นก็ตามใจครับ จริงสิ ผมลืมถามไปว่าหลานป้าอายุเท่าไหร่ครับ”
“อ๋อ ปีนี้สิบเก้าแล้วค่ะ จะขึ้นมหาวิทยาลัยแล้วด้วย”
“สิบเก้า?”
“ค่ะ คุณกุล...มีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ”
“เปล่าครับ ผมแค่คิดว่าเป็นเด็กแบบที่เรียนประถมอะไรพวกนั้นน่ะ ไม่คิดว่าเป็นเด็กมหาลัย งั้นห้องพักก็ให้พักแยกอีกห้องนะครับ นักศึกษาเค้าต้องมีเวลาอ่านหนังสือดึกๆ จะได้ไม่รบกวนเวลานอนของป้า”
“แต่ตอนนี้ห้องที่เรือนเล็กเต็มหมดแล้วนะคะ ยังไงก็คงต้องพักกับป้าไปนั่นแหละค่ะ”
“เต็มหมดเลยเหรอครับ”
“ค่ะ”
“งั้น...ก็ให้เค้ามาพักที่ห้องเก็บของชั้นล่างนี่ก็ได้ครับ เผื่อเวลาผมกลับดึกๆ แล้วอยากได้อะไรจะได้เรียกใช้สะดวกด้วย ส่วนของในห้องนั่นก็เอาไปไว้ที่ห้องเก็บของหลังโรงจอดรถแทนละกัน ก็น่าจะไม่มีของอะไรมากหรอกมั้ง พรุ่งนี้ป้าก็สั่งให้พวกสาวใช้มาช่วยทำความสะอาดนะครับ แล้วก็ไปสั่งพวกเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นมาไว้ได้เลย พวกเตียง โต๊ะหนังสือ ตู้เสื้อผ้าอะไรพวกนั้นน่ะ”
“ได้ค่ะได้ ขอบคุณคุณกุลอีกครั้งนะคะที่เมตตาหลานป้า ถ้าเค้ารู้คงดีใจมากเลย”
“แล้วตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหนล่ะครับ ในเมื่อบ้านพังหมดแล้ว”
“เห็นว่าไปขออาศัยอยู่ที่บ้านเพื่อนชั่วคราวค่ะ แต่ก็ลำบากเหมือนกันนั่นแหละ”
“งั้นถ้าจัดการเรื่องงานศพเรียบร้อยก็พาเค้ามาเลยละกันครับ ส่วนเรื่องเฟอร์นิเจอร์ก็รอป้ากับหลานมาถึงค่อยไปสั่งซื้อก็ได้ เผื่อเค้าอยากได้อะไรในห้องเพิ่มเติมจะได้สั่งมาทีเดียวเลย”
“ดีเหมือนกันค่ะ ป้าก็ไม่ค่อยอยากให้เค้าค้างกับคนอื่นนานๆ หลานป้ามันยิ่งสวยอยู่ กลัวจะไม่ปลอดภัยค่ะ”
“สวยเหมือนป้ารึเปล่าครับ”
กุลวุฒิแกล้งหยอกเลยได้เห็นเธอยิ้มเขิน
“แหม คุณกุลก็ปากหวานชอบพูดให้คนแก่เคลิ้มอยู่เรื่อยเลยนะคะ งั้นป้าไม่รบกวนแล้วนะคะ ป้าว่าจะบินไปช่วงสายหน่อยเอาไว้ถ้ากลับมาแล้วป้าจะพาหลานมาสวัสดีคุณนะคะ”
“ครับ”
กุลวุฒิพยักหน้ารับ ก่อนจะมองป้าสายใจก้าวออกไปจากห้องนั้น ในใจก็คิดไปว่าสาวบ้านป่าจะสวยได้สักขนาดไหนกันเชียว
จากนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีกเพราะการแข่งขันมวยกำลังดำเนินมาถึงจุดเดือดและสุดท้ายนักมวยในค่ายของเขาก็เอาชนะคู่ต่อสู้ได้สำเร็จ ทำให้เขาสามารถกลับขึ้นไปนอนได้อย่างอารมณ์ดี
- Writer
