ครืด!! ครืด!!
เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่บนโต๊ะไม้ข้างโซฟา พิชชามองมันนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมหยิบขึ้นมารับสาย
“ค่ะแม่”
เสียงเธอเรียบเหมือนปกติ
เสียงแม่ดังลอดมาทางปลายสายด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “แม่ได้ฤกษ์หมั้นแล้วนะลูกอีก2เดือน อาทิตย์หน้าพี่พายับเขาจะไปรับหนูไปลองชุดนะลูก”
หัวใจพิชชากระตุกวูบ เหมือนโลกทั้งใบเงียบลงจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง ภาพแม่ยิ้มกว้างกับพายับปรากฏขึ้นในหัว แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนยืนอยู่คนเดียวในห้องมืดๆ ที่ไร้ทางออก
“ค่ะ” เธอตอบเพียงสั้นๆ พยายามฝืนให้เสียงไม่สั่น มืออีกข้างกำชายกระโปรงแน่นจนยับ
แม่ยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความยินดี
“ช่วงนี้อย่าโหมงานหนักนะลูก พักผ่อนให้เพียงพอ พอถึงวันงานลูกสาวแม่ต้องสวยที่สุด และลูกแม่ต้องมีความสุขกับคนที่แม่เลือกให้”
พิชชากัดริมฝีปากจนเจ็บ ไม่รู้ว่าคำว่าความสุขที่แม่พูดถึง จะมีที่ว่างให้หัวใจของเธอไหม
“หนูรู้แล้วค
