เวลาล่วงเลยจนดึก เครื่องดื่มบนโต๊ะพร่องไปครึ่ง จีน่าเริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เอาใจด้วยการชนแก้วบ้าง หยิบกับแกล้มให้บ้าง มือบางแอบแตะไหล่เขาเป็นระยะ แต่ก็ได้รับเพียงแววตาเรียบเฉยกลับมา
จนกระทั่งเธอวางแก้วลง ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยขึ้น“จีน่าขอตัวไปห้องน้ำนะคะ”
ทว่าในจังหวะที่ถอยออก เธอทำทีเหมือนเสียหลักเซ แล้วร่างบางก็ล้มลงนั่งตักโจฮันเต็มๆ
“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ!” จีน่ารีบพูด แต่แขนกลับโอบรอบคอเขาแน่น ราวกับไม่คิดจะลุกง่ายๆ
ดวงตาคมของโจฮันแข็งขึ้นทันที ร่างกายตึงเกร็งเพราะไม่พอใจ เขาเอ่ยเสียงต่ำ
“ลุก”
เธอทำเป็นไม่ทันได้ยิน หัวเราะเบาๆ เหมือนจะกลบเกลื่อน แต่เพียงไม่กี่อึดใจ โจฮันก็ลุกพรวดขึ้นจากโซฟา แรงพอให้ร่างจีน่าหล่นลงพื้น
เสียงดังตุ๊บ ก้นของเธอกระแทกพื้นจนสะดุ้ง ความเจ็บแล่นขึ้นมา แต่เจ็บใจยิ่งกว่า เพราะรอบโต๊ะมีเสียงหัวเราะคิกคักจากเพื่อนร่วมงาน
“ฮ่าๆๆๆ/ฮ่าๆๆๆ”
ใบหน้าจีน่าแดงจัด ทั้งจากควา
