หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ พิชชาก็กลับมานั่งที่เดิมอีกครั้ง
“เอาเหมือนเดิมอีกแก้วค่ะ”
พรึบ!!
ผ่านไปพักใหญ่
พิ้งยังคงจิบเหล้าเงียบๆ ไม่แม้แต่จะมองใครรอบตัว
แววตาจับอยู่แค่แก้วตรงหน้า เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
แต่แล้วเสียงเคลื่อนไหวเบาๆข้างตัวก็ดังขึ้น
เก้าอี้บาร์ตัวข้างๆถูกดึงออก
ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนหนึ่งนั่งลงช้าๆ โดยไม่พูดอะไร
พิ้งไม่แม้แต่จะหันไปมอง ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร
“เหล้าแรงๆแก้วนึงครับ”
เสียงทุ้มต่ำสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์เรียบๆ
พิ้งยังคงยกแก้วขึ้นจิบ ราวกับไม่มีใครนั่งข้างเธอ ถึงตอนนี้จะรู้แล้วว่าคนข้างๆคือใคร
“ให้ผมช่วยรึเปล่า ผมช่วยคุณได้นะ”
แล้วอยู่ๆเขาก็พูดขึ้น
พิ้งชะงักปลายนิ้วที่กำลังจับแก้ว
เธอหันมามองเขาในที่สุด สบตากับดวงตาคมเข้มที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว และไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหน ก่อนที่จะหันกลับมามองแก้วเหมือนเดิม
“คุณคือคนสุดท้ายที่ฉัน
