1 จุดเริ่มต้น โจฮัน-พิ้ง

1287 Words

ปึ้ง!!! “โอ้ย” หมับ!! ในขณะที่พิ้งกำลังเดินสำรวจไปทั่ว หลังเธอก็ชนเข้ากับอกแกร่งของใครบางคน เพราะเธอหยุดเดินกระทันหัน และกำลังถอยหลังกลับอย่างเร่งรีบเพราะเห็นชายชุดดำ กำลังเดินมายังทิศทางของเธอ แรงกระแทกทำให้เธอเกือบล้ม แต่ดีที่มือหนาของใครบางคนคว้าเอาไว้ แต่… “กรี๊ด!!! ไอ้บ้า ไอ้ลามก ไอ้โรคจิต เอามือออกไปจากหน้าอกฉันเดี๋ยวนี้นะ” พิ้งร้องโวยวายเสียงดัง เมื่อตำแหน่งที่เขาคว้า เธอจากทางด้านหลังไม่ใช่รอบเอว แต่เป็นหน้าอกของเธอ ที่เกิดมา25ปีแล้วไม่มีใครเคยได้จับ พรึบ!!! “โอ้ย!!!นายปล่อยฉันทำไมห๊ะ” เมื่อเห็นเธอร้องโวยวายใหญ่โต เขาจึงรีบปล่อย จนเธอล้มพับไปกับพื้น และยังเงยหน้ามาโวยวายให้เขาต่อ “สวยจัง” เขาอุทานเบาๆ หลังจากได้เห็นหน้าของเธอชัดๆ “ มองอยู่นั่นแหละ ทำไมไม่รีบมาช่วย ฉันลุกไม่ขึ้น นายมองไม่เห็นรึไง” เมื่อเขาเอาแต่จ้องเธอไม่วางตา พิ้งก็โวยวายขึ้นอีกครั้ง จนเขาหลุดจากภวังค์ และก้มลงประคองเธอขึ้นยืน “ มีอะไรครับนาย” ลูกน้องได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ก็รีบวิ่งกรูกันเข้ามา “นะ นายงั้นเหรอ” พิ้งถึงกับหน้าซีด เมื่อได้ยินชายชุดดำ เรียกชายที่หล่อเหลาตรงหน้าว่านาย แสดงว่าเขาต้องเป็นมาเฟียน่ะสิ “ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แล้วทำไมถึงมาเดินเพ่นพ่านแบบนี้” เขาถามลูกน้องเสียงเรียบ “ เธอมากับแขกนายโจเซฟครับ เธอบอกผมว่าจะมาเข้าห้องน้ำ ไม่รู้ว่าเธอเดินมาทางนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ลูกน้องตอบโจฮัน พร้อมก้มหน้าเพราะทำงานผิดพลาด “ ไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่งั้นเหรอ สะเพร่ากันจริงๆ ไปได้แล้วเดี๋ยวฉันดูแลเธอเอง” ลูกน้องพยักหน้ารับ ก่อนเดินออกจากตรงนั้นไป “คึ คือ ฉันขอโทษนะคะคุณ เอ่อ/ โจฮัน ผมชื่อโจฮัน” พิ้งพูดตะกุกตะกักขอโทษเขา “ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็น เป็น/มาเฟีย” เขาบอกเธอเอง เมื่อเธอเอาแต่พูดติดอ่าง “ค่ะ คือฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นมาเฟีย อย่าถือโทษโกรธฉันเลยนะคะ” ในที่สุดเธอก็พูดมันออกมาซักที “ ไม่เป็นไรครับผมไม่โกรธ ถือว่าหายกับที่ผมจับตรงนั้นคุณแล้วกัน ” เขาพูดอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร ทำเอาคนฟังโมโหจนหน้าแดง “ ไอ้มาเฟียลามก ไอ้มาเฟียโรคจิต นายมันลามกจริงๆเลย” อุตส่าห์ขอโทษที่ด่าเขาแล้วแท้ๆ ไม่คิดว่าไอ้หน้าหล่อตรงหน้า จะลามกหยาบคายถึงเพียงนี้ “ หยุดเลยคุณ นี่ผมเป็นมาเฟียนะ คุณจะไม่กลัวหน่อยหรอ ผมสั่งฆ่าคุณได้เลยนะ” เขาพูดอย่างไม่จริงจังนัก พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์มองหน้าเธออย่างขบขัน “ ฉันไม่กลัว นายไม่น่ากลัวเลยสักนิด นายโจฮัน นายมันไม่เหมือนมาเฟีย นายมันเหมือนคนบ้าหื่นกามไอ้คนหื่นกาม” และโจฮันก็โดนด่าเป็นชุด แต่เขากลับไม่รู้สึกโกรธเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะยิ่งเธอด่าเขามากเท่าไหร่ เขากลับมองว่ามันช่างดูน่ารัก ในเวลาที่ริมฝีปากอวบอิ่มพ่นคำด่า เธอช่างดูมีเสน่ห์เย้ายวนเหลือเกิน “ ถ้าคุณยังไม่หยุดด่าผม ระวังผมจะปิดปากคุณนะ” โจฮันหยัดยิ้มมุมปาก เหมือนกำลังกวนประสาทเธออยู่ “ ไม่หยุด ฉันจะด่า ไอ้คนลามก ไอ้คนหื่นกาม ไอ้ อื้ม!!!” จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ ไม่ทันที่เธอจะได้ด่าต่อ เขาก็ใช้เรียวปากหนา ปิดที่ริมฝีปากบางอวบอิ่ม ที่เอาแต่พ่นด่าเขาไม่หยุดในทันที มือหนาล็อกที่ท้ายทอยเล็กเอาไว้ ส่วนอีกข้างกอดเอวคอดกิ่วไว้แน่น พร้อมบดจูบเธอเพื่อสั่งสอน “อื้ม อื้ม” ปึก!!ปึก!!! ร่างบางได้แต่ร้องท้วงในลำคอ เขาบดจูบเธออยู่แบบนั้น เธอไม่มีโอกาสแม้จะหายใจ จูบของเขามันช่างดูดดื่มเร่าร้อน มือเล็กที่กำลังทุบที่อกแกร่งเมื่อครู่ ก็แปลเปลี่ยนเป็นกำเสื้อเขาเอาไว้แน่นอย่าง” พรึบ!! “หึๆ ทีนี้จะเลิกด่าได้รึยัง” เมื่อเห็นเธอนิ่งไป เขาจึงยอมผละออก และหัวเราะเยาะเธออย่างชอบใจ “ ไอ้บ้า จูบคนอื่นเขาไปทั่วแบบนี้ได้ไง ฉันลูกมีพ่อมีแม่นะ จะติดโรครึเปล่าก็ไม่รู้” หลังมือเล็กเช็ดที่ริมฝีปากลวกๆ แล้วจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ “ ก็ผมบอกให้คุณหยุด แต่คุณไม่ยอมหยุดเอง ผมก็ปิดปากคุณซะเลย แต่จะว่าไปปากของคุณก็หวานดีเหมือนกันนะ ขอจูบอีกทีได้ป่ะ” ไม่พูดเปล่า เขาโน้มเข้ามาใกล้เธอ เตรียมที่จะจูบอีกครั้ง “ หยุดเลยนะ” เธอรีบตะโกนห้ามเขา ทั้งที่ตอนนี้เอวเล็กก็ยังถูกเขารวบกอดไว้อยู่ “ฮึ ที่นี่ไม่ใช่สวนดอกไม้ ที่คุณจะมาเดินชมวิวสบายใจหรอกนะ รีบกลับไปหาเพื่อนของคุณได้แล้ว” เมื่อเขาแกล้งเธอจนพอใจ เขาก็บอกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถ้าไม่ใช่เขาที่เจอ เธออาจจะมีอันตรายก็ได้ “เอ่อ ฉันจำทางกลับไม่ได้ ช่วยเดินไปส่งฉันหน่อยสิ” เธอไม่ได้แกล้ง แต่เธอจำทางกลับไม่ได้จริงๆ ทางที่เดินมา มันซับซ้อนไปหมด “ ตามมาสิ” ร่างหนาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสแลชสีเดียวกันเนื้อผ้าอย่างดี แต่งตัวเนี้ยบทุกระเบียบนิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย มีส่วนคล้ายกับโจเซฟอยู่มาก แต่ทว่าเขากลับไม่ได้ดูโหดร้ายแบบนั้น แต่กลับเป็นคนขี้เล่นและทะลึ่งมากกว่า “ อย่าเดินเร็วนักสิคุณ ฉันเดินตามไม่ทัน” ด้วยความสูงเกือบ 190 เซนติเมตร ทำให้คนตัวเล็กวิ่งตามเกือบไม่ทัน แต่เขากลับเดินล้วงกระเป๋าอย่างสบายใจ “ พี่พิ้งไปไหนมาคะ หนูเป็นห่วงแทบแย่” พอเดินมาถึงหน้าห้องโจเซฟ อลิชาผู้เป็นน้องสาวก็ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “ พี่ไปเข้าห้องน้ำมาหนะ พอดีเดินหลงทาง แล้วคุณโจฮันก็เดินมาส่ง” พิ้งตอบน้องสาว ก่อนจะปรายตาไปมองโจฮัน ที่เอาแต่ยืนเงียบ ไม่เหมือนตอนที่อยู่กับเธอสองคนซักนิด “ ขอบคุณนะคะคุณโจฮัน ที่เดินมาส่งพี่สาวของฉัน” “ ไม่เป็นไรครับ เทย์เลอร์ไปส่งคุณผู้หญิงสองคนนี้ด้วย” สิ้นสุดคำสั่งเขาก็เดินหายเข้าไปอีกห้อง ปล่อยให้เทย์เลอร์ ลูกน้องคนสนิทของพี่ชายเขาที่ชื่อโจเซฟเดินมาส่งเธอกับน้องสาวที่รถ หลังจากเหตุการณ์วันนั้น พิ้ง หรือ พิชชา ก็พยายามหลีกเลี่ยงเขามาตลอด ที่ไหนที่คิดว่าเขาจะไปเธอก็จะหลีกเลี่ยงตลอด แนะนำตัวละคร “โจฮัน คาร์เนอร์ เกรเบรียน ฎมาเฟียหนุ่มหล่อวัยเพียง25ปี เจ้าของความสูงกว่า190ซม.มีพี่ชายชื่อโจเซฟ (พระเอกจากเรื่อง กับดักร้ายนายมาเฟีย) และน้องสาวชื่อ เฌอลินิณญ์ (นางเอกเรื่อง ตัวแรงวิศวะล่ารักนายมาเฟีย ) หลังจากพ่อวางมือเขาก็เขามาช่วยพี่ชายบริหารคาซิโนอย่างเต็มตัว “พิ้ง พิชชา ”ลูกสาวคนเดียวของคุณพิเชษฐ์ และคุณลัดดา สาวสวยสุดเซ็กซี่ เจ้าของบริษัท บิวตี้พิ้ง บริษัทผลิตและจัดจำหน่ายเครื่องสำอางแบรนด์ดัง ด้วยความสามารถที่โดดเด่น เธอสามารถนั่งแท่นประธานบริหาร ด้วยอายุเพียง25ปี และนี่คือจุดเริ่มต้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more