มนนัทธ์ธรไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ทำไม ทว่าสิ่งที่ได้ยินมันทำให้เธอกลั้นน้ำตาแห่งความดีใจเอาไว้ไม่อยู่ มันคือสิ่งที่เธออยากฟังมาตลอดตั้งแต่ที่รู้ตัวว่ารักผู้ชายที่ตัวเองรับจ้างแต่งงานด้วย และยิ่งภาวนาเมื่อรู้ตัวว่าท้อง
เธออยากอยู่ที่นี่ในฐานะแม่ของลูกเขา และเมียที่เขาปรารถนา
และเธอก็ได้ยินมัน
สัญญาว่าเธอจะทำทั้งสองหน้าที่ให้ดีที่สุด
“คุณพิชรู้ได้ยังไงว่าลูกจะออกมาเป็นผู้หญิง เขาอาจจะเป็นผู้ชายก็ได้” เธอที่เป็นคนท้องยังไม่รู้เลยว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ทำไมเขาดูมั่นอกมั่นใจนักล่ะ
“ฉันเป็นคนทำก็ต้องรู้สิ เนอะน้องเพิร์ล” คำว่าน้องเพิร์ลของเขาคือการเอามือนั้นมาลูบหน้าท้องของเธอ ก่อนที่มือนั้นอีกเหมือนกันจะตวัดอุ้มเธอไปนั่งซ้อนตักแกร่งของเขาบนเก้าอี้มุมห้องที่เคยเป็นที่พักชั่วคราวของกระเป๋าที่มนนัทธ์ธรมีแทบล้นตู้อยู่ตอนนี้
“คุณพิชยังโกรธคุณป้าอยู่ไหม?”
“เรื่องไหน?”
“เรื่องที่ท่านบังคับใ
