พราวพธูแหงนหน้าสบตาเขาเพียงครู่ หากความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ เธอซุกใบหน้าเข้ากับแผงอกแกร่ง ยกแขนขึ้นกอดเขาไว้แนบแน่น
เธอหลับตาลง กำซาบความอบอุ่นจากเรือนกายชาย วางใจ และมั่นใจว่าเธอจะปลอดภัยในอ้อมกอดของเขา..
เสียงฝีเท้าวิ่งตามตุ้บตั้บผ่านถนนหน้าห้องเช่านั้น หัวใจของพราวพธูเต้นแรง เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมสัน เขาเบียดกายเข้าไปในกองขยะ ใช้ตัวห่อหุ้มไม่ให้เธอได้รับความสกปรกเหล่านั้น ดวงตาคมจ้องมองรอบข้างอย่างระแวดระวัง มือขวาถือปืนเอาไว้ และเธอพึ่งเห็นว่าสูทไพรเวทบริเวณต้นแขนของเขานั้นมีรอยขาด มีของเหลวย้อมสีเสื้อจนเข้มคล้ำ
เขาถูกยิง !
แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจความเจ็บปวดหรือเลือดที่ไหลใด ๆ ทั้งสิ้น สายตาคมยังคงสอดส่ายไปทั่ว แขนซ้ายกอดเธอเอาไว้แนบแน่น
“ ไม่เจอว่ะพี่ ! ” เสียงชายชุดดำด้านนอกสองคนที่วิ่งกลับมาที่เดิมคุยกัน
