ลิขิตรักยอดดวงใจ

ขอโทษ

“ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่” ภูษิตเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่นิ่งมาพักใหญ่แล้ว

“คุณไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ถ้าฉันไม่ใจง่ายก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้” ปาลิดาเอ่ยออกมาอย่างคนที่หมดอาลัยตายอยากกับชีวิต

“ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง” ภูษิตเอ่ยออกมาด้วยความจริงใจ

“ไม่จำเป็น แค่คุณปล่อยฉันกลับไปก็พอ” ปาลิดาเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้ม

“เธอจะกลับไปตอนนี้ไม่ได้” ภูษิตกล่าวพร้อมกับจ้องที่ใบหน้าหญิงสาวอีกครั้ง ตอนนี้ที่แก้มของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ชายหนุ่มบรรจงใช้นิ้วเรียวยาวของเขา เช็ดคราบน้ำตาของหญิงสาว ก่อนที่จะโน้มใบหน้าลงไปจูบที่หญิงสาวด้วยความอ่อนโยน

ปาลิดาเริ่มสั่นสะท้านอีกครั้งกับสัมผัสของเขา เธอปล่อยกายปล่อยใจไปกับชายหนุ่มอีกหลายต่อหลายครั้ง ก่อนที่หญิงสาวจะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย และเมื่อหญิงสาวหลับไป ชายหนุ่มก็เดินออกมาที่ห้องรับแขก ก่อนที่เขาจะกดโทรศัพท์หาวีกิจคนสนิทของเขาอย่างเร่งด่วน เพียงไม่นานวีกิจก็รับสาย

[ครับนาย] เสียงทักทายของวีกิจที่บ่งบอกว่าเขาเพิ่งตื่นจากการหลับใหล

“พรุ่งนี้คุณไปหาข้อมูลของปาลิดามา เดี๋ยวฉันส่งข้อมูลเบื้องต้นไปให้ทางไลน์” ภูษิตเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด เพราะเขาเพิ่งถามรายละเอียดบางอย่างจากหญิงสาวก่อนที่เธอจะหลับไป ปาลิดายอมบอกเขาเพราะเขาขู่ว่าถ้าเธอไม่บอกเขา เขาจะลงโทษเธออีก เมื่อคิดถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ลอบยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ

[นายต้องการทราบเกี่ยวกับคนที่ตามทำร้ายเธอใช่มั้ยครับ] วีกิจเอ่ยอย่างรู้ใจเจ้านายหนุ่ม

“ใช่ ข้อมูลพวกนี้ต้องหาให้ได้เร็วที่สุด เพราะฉันกลัวว่าปาลิดาจะไม่ปลอดภัย” ภูษิตกล่าวด้วยความกังวล แต่ด้วยเส้นสายของเขา คงทำให้วีกิจทราบได้ในเวลาไม่นานอย่างแน่นอน ชายหนุ่มเชื่อมั่นเช่นนั้น

[ผมจะตามเรื่องนี้ให้ด่วนที่สุดครับนาย] วีกิจรับคำก่อนที่จะกดวางสายไป

หลังจากที่ชายหนุ่มวางสายจากลูกน้องคนสนิทแล้ว เขาจึงเดินกลับเข้ามาที่ห้องนอนอีกครั้ง ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปหอมที่แก้มนวลสวยด้วยความหลงใหล ในขณะที่ร่างบางยังคงหลับอยู่ในนิทราอย่างมีความสุข

“ฉันจะปกป้องเธอเอง” ภูษิตเอ่ยออกมาก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างหญิงสาว แล้วจึงกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอุ่นของเขา ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไรชายหนุ่มก็ตัดสินใจที่จะปกป้องเธอ เพราะเขาทำให้ชีวิตเธอต้องมีตราบาป ดังนั้นการตัดสินใจรับผิดชอบเธอก็คือทางเลือกที่ดีที่สุดเช่นกัน