ตอนที่ 3 อยากปกป้อง
940 Words
“จ้องขนาดนั้นไม่สิงร่างไปเลยล่ะ” ในขณะที่คนอื่นลุ้นว่าเมื่อไรหญิงสาวที่อคิณพามาจะฟื้นคืนสติ กาอินก็ประชดประชันศิลปินในความดูแลที่เอาแต่จ้องมองหญิงสาวที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่ดูเหมือนว่าเสียงของเธอจะเป็นเหมือนลมที่พัดผ่านไปเท่านั้น
“นานแล้วนะ ทำไมยังไม่ฟื้น” เดวิดคิ้วขมวดมุ่นอย่างครุ่นคิด
“หรือจะได้รับความกระทบกระเทือนทางสมอง” อินซูตั้งข้อสงสัย
“ถ้าเกิดเธอความจำเสื่อมขึ้นมาจะทำยังไง” อาแจ๊กซ์แสดงความเป็นกังวล
“พวกนายจะคิดมากเกินไปแล้ว” แบคฮยอนทำหน้าเบื่อหน่ายความคิดของอินซูกับอาแจ็กซ์
“ใช่ ทุกคนกำลังคิดมากเกินไป พี่อคิณบอกไม่ได้ขับรถชนเธอนะ” ไดชิย้ำเตือนสิ่งที่อคิณเคยพูด
“ตกใจจนช็อคไง” อาแจ็กซ์ยังไม่คลายความกังวล คิดไปต่างๆ นานา
“อคิณ นายดื่มอะไรอุ่นๆ หน่อยไหม เธอคงยังไม่ตื่นมาตอนนี้หรอก” พี่ใหญ่อย่างแจยุนแสดงความเป็นห่วง ช่วงเวลานี้สุขภาพของทุกคนสำคัญยิ่งนัก
“ผมกลัวเธอจะเป็นอะไรไป” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความหวงหาอาทร ชนิดที่ทำให้เพื่อนร่วมวงแปลกใจ อคิณที่ไร้หัวใจจนส่งผลกับการเปิดอัลบั้มใหม่ แต่กลับให้ความใส่ใจผู้หญิงคนนี้
“อื้อ...” เสียงนุ่มทุ้มปลุกให้หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา
“เธอฟื้นแล้ว” เสียงตื่นเต้นระคนดีใจของทุกคน ยกเว้นอคิณที่เพียงยิ้มบางๆ ด้วยความโล่งอกที่เธอไม่เป็นอะไร
“นี่พวกนายเป็นใคร แล้วพวกนายทำอะไรฉัน” หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อถูกผู้ชายรายล้อม ลนลานกระถดตัวหนี สำรวจร่างกายตัวเอง แม้ชายหนุ่มในที่นี่จะมีเบ้าหน้าฟ้าประทาน แต่จิตใต้สำนึกก็บอกว่า ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันแบบนี้ย่อมอันตราย
“อคิณ เธอเป็นคนไทยใช่ไหม” อยู่ด้วยกันมาหลายปี จึงทำให้เดวิดและทุกคนรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าพูดภาษาไทย และเสียงพูดภาษาอังกฤษของเขาทำให้คนที่เพิ่งฟื้นคืนสติเอียงคอสงสัย
“ไม่ต้องกลัว พวกเราไม่ได้ทำอะไรเธอ” ในสายตาอคิณ เธอเหมือนลูกนกน่าสงสารที่หวาดกลัวจนตัวสั่น
“คุณเป็นคนไทยเหรอคะ”
“ใช่ ฉันเป็นคนไทย เธอชื่ออะไร บอกฉันได้ไหม”
“ชื่อ...” เสียงหวานถูกกลืนหาย เพราะสายตา 6 คู่ ที่จับจ้องด้วยความสงสัย คล้ายกำลังอยากรู้
“พวกนายหลบไปได้แล้ว จ้องแบบนั้น เธอก็กลัวหมดสิ” กาอินฝ่าวงล้อมของหนุ่มๆ และนั่นทำให้หญิงสาวโล่งใจที่ยังมีผู้หญิงอีกคนอยู่ด้วย
“โห่~~พี่กาอิน” เสียงเซ็งๆ ของอาแจ็กซ์กับไดชิ
“ถอยไปทุกคนเลย ให้อคิณอยู่คนเดียวพอ” เสียงดุๆ ของกาอินทำให้ทุกคนถอยออกมา
“เธอเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เสียงของความห่วงใย และได้ถ่ายทอดผ่านแววตาที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ มันช่างน่าหลงใหลจนทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวขึ้นหลายจังหวะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
สองสายตาสบประสานราวกับต้องมนต์สะกด
“เฮ้ อคิณ อคิณ! อคิณ!!” เสียงเรียกจากกาอินดังขึ้นเรื่อยๆ จนแทบเป็นตะโกน
“คะ...ครับพี่กาอิน”
“มันดึกแล้ว จะเอาไงก็รีบๆ หน่อย อย่าลืมสิว่าพรุ่งนี้พวกนายมีถ่ายโปรโมตอัลบั้ม โดยเฉพาะอคิณ ถ้ายังถ่ายทอดอารมณ์ออกมาไม่ได้ แย่แน่ๆ” กาอินมองเวลา และมันดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ทุกคนมีงานต้องทำก็คือถ่ายโปรโมตอัลบั้ม ซึ่งวันนี้อคิณไม่สามารถถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้จึงตกยกเลิกไป และเป็นเหตุให้เขาเจอกับผู้หญิงที่กำลังเป็นปัญหาอยู่นี้
“เธอชื่ออะไร”
“กันตาค่ะ”
“ฉันอยากรู้ว่าทำไมกันตาถึงตัดหน้ารถฉัน ถ้าฉันเบรกไม่ทัน กันตาอาจตายได้เลย”
“กันตา...กันตาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว กันตาไม่อยากอยู่อย่างโดดเดี่ยวที่นี่แล้ว ทำไมคุณไม่ขับรถชนกันตา กันตาจะได้ไปจากที่นี่...” กันตาพรั่งพรูความรู้สึกออกมาพร้อมหยาดน้ำตาที่รินไหลไม่หยุด เสียงร้องไห้ของเธอสร้างความเวทนาให้กับคนที่ได้ยิน แม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดออกมา
“กันตาใจเย็นๆ เธอมีฉันอยู่ตรงนี้” แขนแข็งแรงกอดคนตัวเล็กแน่น ปล่อยผ่านความอุ่นจากผิวกายโอบล้อมร่างเล็กเอาไว้ อคิณหวังช่วยปลอบประโลมความเดียวดายและสร้างหลุมหลบภัยในช่วงเวลาที่เหนื่อยล้าอ่อนแรงให้เธอ
อคิณก้มลงมองคนในอ้อมกอดอย่างสงสารจับใจ อ้อมแขนแกร่งกระชับแน่นขึ้นเมื่อร่างเล็กสั่นเทาน้อยๆ เพราะความหนาว ตวัดผ้าห่มผืนหนาห่มทับหวังคลายความหนาวให้กับอีกฝ่าย มือขวายกขึ้นมาลูบศีรษะแผ่วเบา นิ้วเรียวแข็งแกร่งค่อยๆ ปาดหยาดน้ำตาให้อย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เสียงสะอื้นแผ่วของคนหลับยังคงไม่จางหาย พร้อมๆ กับหยาดน้ำใสที่ค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาที่หลับพริ้มอยู่นั้นยังคงไม่ยอมหยุดไหล
เสียงตัดพ้อพร้อมกับทำนบน้ำตาที่ไหลพราก มันยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าอยากปกป้องเธอ ร่างผอมบางที่อ่อนแรงจากการร้องไห้หลับลงทั้งน้ำตาเมื่อหลายนาทีก่อนจวบจนวินาทีนี้ น้ำตาที่คอยซับให้เสมอก็ยังไม่ยอมหยุดไหล
- Writer
