ตอนที่ 7 เจ้าชีวิต
913 Words
“แล้วกันตาจะนอนที่ไหน” คำถามของไดชิทำให้กาอินหันขวับมองหน้าอคิณอย่างรู้เท่าทันความคิด
“หยุดความคิดของนายซะอคิณ”
“เมื่อคืนกันตาก็นอนกับผม” ความหน้าตายของอคิณ ทำกาอินอยากใช้กำปั้นทุบศิลปินในความดูแลยิ่งนัก
“แค่คืนเดียวเท่านั้น จะไม่มีคืนที่สอง กันตาเป็นผู้ช่วยของฉัน ก็ต้องไปนอนกับฉัน”
“ต่อไปกันตานอนกับพี่กาอินนะ” อคิณหันมาพูดภาษาไทยกับกันตา
“เออ...ค่ะ” กันตาเหลือบตามองกาอิน เมื่อเห็นแววตาที่อ่อนลงของอีกฝ่าย เธอจึงตอบตกลง
“อย่างที่บอก ภายนอกอาจจะดูดุ ขี้โวยวาย แต่ฉันรับประกันได้ว่ากาอินจะเป็นพี่สาวที่ใจดีของกันตา”
“กันตาเชื่อพี่ฉลามค่ะ”
“อย่าเชื่อคนง่าย จำไว้” ความไร้เดียงสาของเธอทำให้อคิณหวั่นใจ ปลายนิ้วชี้ข้างขวาเคาะปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆ
“กันตาจะเชื่อพี่ฉลามคนเดียว” ในเวลานี้เธอรู้แค่ว่าควรเอาใจผู้ชายตรงหน้า และเลือกที่จะไว้ใจเขา
“จำคำพูดของเธอไว้นะกันตา”
“นายพูดอะไรกับกันตา” ความอยากรู้ทำให้อาแจ๊กซ์ อินซู เดวิด แบคฮยอน และไดชิ ถามเป็นเสียงเดียวกัน
“กันตาจะนอนกับพี่กาอิน”
“โธ่~~” เสียงผิดหวังของเพื่อนสมาชิกในวง ยกเว้นแจยุน พี่ใหญ่ ที่เพียงกระตุกยิ้มเบาๆ ทุกคนคิดว่าอคิณจะงัดข้อกับกาอินมากกว่านี้
“โธ่อะไรกัน ทำไม? มันก็ควรเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือไง” สมาชิกวงต่างยกมือขึ้นมาทั้ง 2 ข้าง บอกว่ายอมแพ้ ไม่เถียงกับกาอิน
“พี่กาอิน ผมอยากเข้าไปคุยกับแม่ของกันตาให้เป็นกิจจะลักษณะ ไม่อยากมีปัญหาตามหลัง” อคิณบอกความต้องการกับผู้จัดการวง
“ปัญหามันเกิดตั้งแต่นายเจอเธอแล้วอคิณ”
“เอาน่า มีกันตามาช่วย ต่อไปพี่กาอินจะได้ไม่เหนื่อยมาก” ไดชิเห็นเป็นเรื่องดีที่กาอินจะมีผู้ช่วยคอยแบ่งเบางานของเธอ การดูแลศิลปินถึง 7 คน นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ละคนก็ล้วนมีบุคลิกและรสนิยมแตกต่างกันไป แม้ที่ผ่านมาเธอจะทำหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“ตั้งแต่มาดูแลพวกนาย มีด้วยเหรอที่จะไม่เหนื่อย ถ้าไม่อยากให้ฉันเหนื่อย ก็ช่วยดื้อให้มันน้อยๆ หน่อย หยุดสร้างเรื่องให้ฉันปวดหัว แค่นั้นที่ฉันต้องการ”
“โดนแม่บ่นรอบวงซะงั้น” ทุกคนพากันเบือนหน้าหลบสายตาของผู้จัดการวง
“พาฉันไปหาแม่ของกันตา ไปบอกว่าฉันจะเป็นคนดูแลกันตา” อคิณไม่อยากรีรอ อยากทำทุกอย่างให้จบ อยากเป็นคนดูแลกันตา
“ตอนนี้เลยเหรอคะ”
“นับตั้งแต่พรุ่งนี้ คิวงานของฉันกับทุกคนแน่นมาก ยังไม่สองทุ่ม คงไม่ดึกเกินไป”
“กันตาแล้วแต่พี่ฉลาม”
“เด็กดีของฉัน” อคิณจับมือกันตาให้ลุกขึ้น
“นายจะไปไหนอคิณ” กาอินถามก่อนที่อคิณจะได้พากันตาออกไปจากตรงนี้
“ไปบอกแม่ของกันตา ผมจะเป็นคนดูแลกันตานับจากนี้เอง”
อพาร์ทเม้นท์เกรดชนชั้นกลาง
“ใครมาเวลานี้นะ” เยาวลักษณ์เดินอุ้ยอ้ายมาเปิดประตูหลังจากเสียงกริ่งดัง
“แม่” กันตาเปล่งเสียงออกมาเมื่อเห็นหน้าแม่
“กันตา แล้วแกจะกดกริ่งหาพระแสงอะไร...” ไม่มีคำถามของความห่วงใยที่ลูกสาวหายไป มีแต่ถ้อยคำต่อว่าที่ทำให้ต้องเดินมาเปิดประตู
“สวัสดีครับ” อคิณก้าวมายืนข้างกันตา ทักทายแม่ของเธอเป็นภาษาเกาหลี
กันตามองเขาด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งที่เขาก็รู้ว่าแม่ของเธอเป็นคนไทย
“หายไปสองวัน แกริอ่านพาผู้ชายเข้าบ้านเลยเหรอกันตา แกนี่...”
“สวัสดีค่ะ” กาอินก้าวเท้ามายืนข้างกันตา ค้อมศีรษะและทักทายเป็นภาษาเกาหลี ไม่รู้ว่าคนเป็นแม่พูดอะไรกับลูก แต่จากน้ำเสียงเกรี้ยวกราดก็เดาได้ว่ากันตากำลังถูกดุว่า
“ใครมา” ฮัน จองโฮ สามีใหม่ของเยาวลักษณ์
กาอินเป็นคนเอ่ยปากขอให้กันตาไปทำงานเป็นผู้ช่วยของเธอ และจะให้ไปอยู่กับเธอ โดยเธอจะเป็นคนดูแลกันตาเอง
“สมองขี้เลื่อยอย่างกันตาเนี่ยนะจะทำงานเป็นผู้ช่วยของคุณ อยู่เกาหลีมาเป็นปี ภาษา...” เยาวลักษณ์ดูถูกดูแคลนคนที่เป็นลูกในไส้
“หนึ่งพันล้านวอน” ฉลามยื่นข้อเสนอทันที ไม่อยากทนฟังถ้อยคำอะไรแบบนี้
“อะไรนะ!!” เสียงตื่นตระหนกราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง แม้แต่กาอินกับกันตาก็หันมองหน้าเขา
“หนึ่งพันล้านวอนแลกกับการที่ผมจะเป็นคนดูแลกันตา คุณลองคิดทบทวนให้ดีว่าจะรับข้อเสนอนี้หรือปฏิเสธ หากคุณตกลงรับเงินจำนวนนี้ คุณจะไม่มีสิทธิ์ในตัวกันตาอีก”
“ตกลง” เยาวลักษณ์กับสามีใหม่ตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดให้มากความ
เมื่อเยาวลักษณ์จรดปลายปากกาลงบนกระดาษ นับจากนี้ไปฉลามคือคนที่จะดูแลชีวิตของกันตา
“พี่ฉลามเป็นเจ้าชีวิตของกันตา”
“ชีวิตเป็นของกันตา แต่ฉันจะเป็นคนดูแลชีวิตของกันตาเอง”
- Writer
