“ตกลงเธอจะไม่ไปเที่ยวเชจูกับฉันจริงๆ เหรอ” กาอินจะกลับบ้านไปหาแม่ซึ่งอยู่ที่เกาะเชจู จึงชวนกันตาไปด้วย
“กันตา...”
“กันตาต้องกลับไทยกับผม” อคิณกอดอกยืนพิงประตูห้องนอนของผู้จัดการวง ซึ่งกันตาก็นอนที่นี่มาตลอด ตั้งแต่ทำหน้าที่ผู้ช่วย ได้ยินที่กาอินพยายามหว่านล้อมให้กันตาไปเที่ยวเกาะเชจูกับเธอ
“ฉันรู้นะอคิณ” ถ้าให้เปรียบกับสำนวนไทยก็ตรงกับที่ว่าอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ เพียงอคิณอ้าปากพูด กาอินก็เห็นไปถึงไหนต่อไหน
“พี่กาอินรู้อะไร” อคิณย้อมถาม ทำเป็นไม่รู้
“เออ...” อคิณกับกาอินส่งสายตาฟาดฟันกันจนกันตาทำตัวไม่ถูก
“นายออกมาคุยกับฉันข้างนอกเลย” กาอินให้อคิณออกไปคุยกันข้างนอก
กาอินลากอคิณออกมาคุยกลางห้อง เธอต้องพูดกับเขาให้เข้าใจ การที่เขาพากันตากลับไทยจะอยู่เหนือการควบคุมของเธอ ขนาดมีเธออยู่ด้วยยังแทบต้านแรงดึงดูดของทั้งคู่ไม่อยู่ กับกันตายังใสซื่อไร้เดียงสาไม่ทันฉลามร้ายที่จ้องจะกินเหยื่อ
