“ฉันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น” สิ่งที่กลัวกำลังจะเกิดขึ้น สติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สายตามองหาทางหนี แล้วเตรียมก้าว แต่ไดชิเร็วกว่า เขาคว้าตัวคนคิดหนีไว้ได้ในก้าวเดียว
“แต่พี่ต้องรู้ ผมรักพี่ ผมรักพี่กาอิน”
“ฉันแก่กว่านายตั้งหลายปี จะให้ฉันไปเป็นแม่นายหรือไง”
“ไม่ให้เป็นแม่ แต่ให้เป็นเมีย” ไดชิโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูคนตัวเล็กกว่าอย่างใจเย็น ทำให้คนถูกกระซิบขนลุกเกรียวขึ้นทันใด พูดจบก็จัดการรวบร่างเธอ แล้วอุ้มขึ้นมาไว้แนบอก โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวแม้แต่น้อย
“ปล่อยนะ ปล่อย ไดชิ ฉันบอกให้นายปล่อย ไดชิ ไอ้เด็กบ้า ปล่อยฉัน” กาอินร้องบอกพลางทุบตีอกแกร่งของอีกฝ่ายไม่หยุดพัก
ไดชิต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีตอนนี้พาร่างที่ดิ้นรนและโวยวายไม่หยุดเข้ามาในห้องนอน ทันทีที่เข้ามาเขาก็ดันกายคนดื้อดึงเข้าชิดกำแพง โอบแขนเกี่ยวรอบเอวคอดกอดไว้แน่น แล้วใช้เท้าถีบประตูปิดด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าคมก้มลงมา
