8 | PUNPANG - พังทลาย

2093 Words

8 [PUNPANG] พังทลาย "และ... แล้วในห้องเรามีใครอีกไหมที่ขอทุนนี้" "ครูนนท์บอกมีฉันคนเดียวนะ ยังไงเขาก็จะช่วยให้ได้อ่ะ ฉันไปนะ ถ้าแกกินข้าวอิ่มก่อนก็ไม่ต้องรอนะเจอกันคาบบ่ายก็ได้" ฉันนั่งมองน้ำฝนเดินออกไปจากห้อง จะเรียกไว้แต่ก็ทำได้แค่คว้าอากาศ ฉันคิดมากไปรึเปล่า ทำไมฉันกลัวว่าน้ำฝนจะโดนเหมือนกับฉัน... แต่ดูจากสีหน้าและความดีใจคงไม่หรอกมั้ง คิดในแง่ดีไว้ แต่การคิดในแง่ดีมันไม่ช่วยอะไร ในเมื่อสภาพแวดล้อมที่เจอตอนนี้เลวร้ายมาก พอทุกคนออกไปลูกปลาก็เดินมานั่งบนโต๊ะกอดอกมองฉัน เธอเคี้ยวหมากฝรั่งเสียงดังแจ๊บๆจนรำคาญหู "ได้กับครูนนท์แล้วเหรอ?" ฉันมองหน้าลูกปลาทันที "พูดอะไร บ้าป่ะ" "พูดความจริง พูดตรงๆ เป็นเด็กครูนนท์เหรอนางฟ้าเอกกรุณ โดนเอาแล้วล่ะสิ?" ฉันยืนขึ้นแล้วลอบถอนหายใจเสียงดัง "ฉันไม่มีวันทำแบบนั้น" "เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้แกตกต่ำนี่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าครอบครัวแกเละเทะแค่ไหน สมน้ำหน้าว่ะ สวยมากเชิดมาก หยิ่งผยองมากกก แล้วเป็นไง... จะอ้วก!" ฉันกำมือแน่นมองหน้าทุกคนที่เดินมาล้อมตัวไว้ "ดูเหมือนว่าเธอจะรู้เรื่องคนอื่นดีกว่าเรื่องตัวเองนะลูกปลา เรื่องนี้ใครบอกเธอเหรอ?" ลูกปลาแสยะยิ้ม "ไม่บอก แต่ถึงบอกและแกรู้แกก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี" ฉันบอกครูนนท์ไปเมื่อวาน มีปัญหากับเขาเพราะถูกลวนลาม และวันนี้ลูกปลารู้ ต้องคิดแบบไหนเหรอ? ลูกปลาต้องรู้จากครูนนท์แน่ๆ เพราะถ้าฉันตกต่ำหรือจนลง เธอไม่น่าจะรู้ละเอียดว่าพ่อแม่ฉันทำอะไร "เข้าเรื่องกับมันเถอะลูกปลา กูหิวข้าวแล้วว่ะ" "เข้าเรื่องอะไร?" ฉันถามกลับห้วนๆ "ฟังนะอีคนสวย ถ้าไม่อยากให้เรื่องพ่อแม่แกกระจายไปทั่วโรงเรียน ทำการบ้านทุกวิชาให้พวกฉัน รวมถึงให้ลอกข้อสอบทุกวิชาด้วย" อะไรนะ...? โลกของฉันหยุดหมุนไปทันทีจนต้องจับพนักพิงเก้าอี้ไว้ ได้ยินแบบนี้ฉันหน้ามืดเลย มีคนหาผลประโยชน์และเอาเปรียบฉันอีกแล้ว "ไม่ ฉันไม่ว่างขนาดนั้น อีกอย่างถ้าลอกข้อสอบกันเธอก็รู้ว่ามันเสี่ยงที่ครูจะจับได้ เราจะโดนกันหมด อาจจะโดนพักการเรียนจบช้ากว่าคนอื่นนะ" "แล้วไง ฉันไม่สน สนแค่คะแนนที่ดีขึ้น ครูจับได้ก็แค่ให้พ่อจ่ายเงินให้โรงเรียนก็จบ" "แต่ฉันสนลูกปลา ฉันจะเรียนหมอ!" "นั่นก็เรื่องของมึง!" พูดไม่ออก เป็นคนแบบนี้ได้ต้องโตมาแบบไหน ลูกปลาเริ่มขึ้นมึงกูกับฉันแล้ว เธอโมโหฟึดฟัดราวกับฉันทำผิดมาก "เรื่องที่พ่อแม่มึงค้ายาอาจจะไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าเรื่องดอดไปหาครูนนท์เมื่อวาน ใครรู้จบเห่แน่จ้าา พยายามอ่อยครู เข้าหาครูเพราะไม่มีเงินเรียน เอาแบบนี้เลยดีไหม? ให้เวลาคิดหนึ่งคืน แล้วพรุ่งนี้จะมาเอาคำตอบ" จะให้เวลาคิดทำไมในเมื่อเอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้ แถมอยากได้คำตอบที่ตรงตามใจตัวเองอีก แต่ฉันไม่ยอมให้คนพวกนี้เอาเปรียบหรอก ในเมื่อเรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องจริงไม่มีอะไรที่ฉันต้องกลัว "โอเค ฉันจะไปคิดดู" ฉันตอบให้จบๆ จากนั้นหยิบกระดาษที่ขยำใต้โต๊ะไปฉีกทำลายลงถังขยะแล้วรีบไปกินข้าวเที่ยงคนเดียว แต่ฉันเป็นดาวโรงเรียนจึงเป็นที่จับตามอง มีผู้ชายเอาขนมมาวางไว้บนโต๊ะบ้าง เดินมายิ้มให้บ้าง บางครั้งก็ขอนั่งใกล้ๆก็มี ฉันไม่ปฏิเสธใครเลย อยากนั่งก็นั่งทำอะไรก็ทำเถอะ แต่ตอนนี้ขอเก็บขนมเรียบ เอาไว้กินที่บ้านเวลาหิวกลางดึก จนสักพักใหญ่น้ำฝนเดินยิ้มมานั่งด้วย "เป็นไงบ้าง" "เรียบร้อย รอสัมภาษณ์กับกรรมการ" "ดีจัง ยินดีล่วงหน้าเลยนะเนี่ย" "ขอบใจนะ เออ... เย็นนี้แกรีบกลับไหมปั้นแป้ง?" ฉันพยักหน้า ต้องรีบกลับไปช่วยป้าเล็กขายของ "รีบกลับสิ ทำไมเหรอ?" "แกไม่ต้องรอฉันนะกลับไปได้เลย พอดี... เวรฉันน่ะจะกวาดห้อง" "อ๋อ โอเคได้สิ" ฉันไม่ได้เอะใจหรอกเพราะวันพฤหัสและศุกร์เป็นเวรของน้ำฝนจริงๆ จึงรีบกินข้าวรีบไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดก่อนจะขึ้นเรียนคาบบ่ายอีกสามคาบ แต่เมื่อเลิกเรียนเก็บของใส่กระเป๋า ปฏิกิริยาของน้ำฝนก็ทำให้ฉันสงสัย เธอดูลนๆ ยกข้อมือดูเวลาหลายรอบราวกับจะรีบไปไหนสักที่ จะว่ารีบไปทำเวรก็ไม่ใช่ เพราะตอนนี้อยู่ห้องเรียนอยู่แล้ว "ฉันกลับนะแก พรุ่งนี้เจอกัน" "อ๋อบ้ายบายปั้นแป้ง" พอเอ่ยลาฉันก็หยิบกระเป๋าเดินออกไปจากห้อง แต่แค่แกล้งกลับค่ะ เพราะสักพักฉันเดินกลับมาแอบดูน้ำฝนผ่านช่องประตู น้ำฝนค้นใต้โต๊ะเรียนของฉันหาอะไรสักอย่าง ก่อนจะไปเปิดล็อกเกอร์ค้นของอีกรอบ แล้วหยิบมือถือขึ้นมาโทร 'ไม่เจออะไรนะคะ ค่ะ เดี๋ยวหนูไป... จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม ตรงนั้นบ้านครูนะคะ' ครู? 'ค่ะๆ' ฉันรีบวิ่งไปหลบแล้วรอจนกว่าน้ำฝนจะเดินออกมาจากห้องเรียน เธอรีบวิ่งลงบันไดและเดินไปหลังโรงเรียนอย่างระวังตัว ซึ่งฉันตามไปทิ้งระยะห่างพอสมควร และคอยหลบตามต้นไม้ตามหญ้าสูง นอนหมอบที่พื้นหญ้าก็ทำ จนสุดท้ายรู้ความจริงเต็มๆตาฉัน... ใช่ น้ำฝนไปบ้านครูนนท์ โชคดีที่ยามวันนี้คนละคนกับเมื่อวานฉันจึงเดินเข้าไปเนียนๆและอ้อมไปข้างบ้านครูนนท์ได้ ซึ่งตรงนี้เป็นห้องทำงาน มีหน้าต่างไม้แง้มเล็กน้อยพอลมโกรก ฉันจึงค่อยๆขยับขึ้นมองลอดเข้าไป เห็นน้ำฝนนั่งลงที่โซฟาและครูนนท์เดินไปหาเธอ ราวกับภาพเดจาวูที่ฉันเจอเมื่อวาน 'ฝน... มาตอบแทนครูค่ะ' 'จะถอดเอง หรือให้ถอดให้' 'ต้องถอดให้ครูก่อนไหมคะ... ' ฉันยกมือปิดปากเพราะตกใจมาก ครูนนท์เดินไปหยุดตรงหน้าน้ำฝนที่นั่งอยู่ก่อนที่จะลูบหัวของเธอเบาๆ ซึ่งระหว่างนั้นมือเรียวจับที่หัวเข็มขัดและปลดกึก จากนั้นค่อยๆรูดซิปลงช้าๆ และดึง... จะ เจ้านั่นออกมา ฉันหลับตาปี๋ไม่อยากเห็น แต่เสียงกระเส่าของครูและเสียงริมฝีปากน้ำฝนดังให้ได้ยินเป็นระลอก 'อึก อึก อึก' 'อ่าาาา พูดง่ายดีจัง ลึกๆ... แบบนั้นล่ะ เยี่ยม' มันไม่ถูกต้องเลยที่ครูจะเอาเปรียบนักเรียนแบบนี้ ฉันทนฟัง ฝืนตัวเองสุดๆ และตัดสินใจหยิบมือถือถ่ายผ่านช่องแคบๆเข้าไป ไม่ได้ต้องการแบล็คเมล์น้ำฝนแต่ฉันอยากช่วยเธอ ครูนนท์ต้องบังคับเหมือนที่บังคับฉันแน่ๆ แต่หลังจากเสียงริมฝีปากและเสียงกระเส่าของครู ฉันก็ได้ยินเสียงอื่นๆคือเสียงใสๆหวานๆของน้ำฝน เธอโดนทำกลับทั้งชุดนักเรียน และจากนั้นครูก็คว้าถุงยางอนามัยมาสวม แล้วดันใส่เข้าไปในตัวเธอที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟา 'อะ อ๊าาา' เท่านั้นแหละเสียงเนื้อกระทบกันก็ดังเป็นจังหวะพร้อมกับเสียงหอบคราง "ทำอะไรน่ะ!" พี่เลี้ยง! ฉันเก็บมือถือทันที และกอดกระเป๋าวิ่งหนีจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ก่อนจะรีบไปอยู่ที่จุดคนเยอะๆเช่นหน้าโรงเรียนเพื่อความปลอดภัย ผมเปียสองข้างกระเซิง หลังเปียกไปด้วยเหงื่อ ฉันรีบปาดมันออกด้วยหลังมือหันไปมองข้างหลัง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตามมาก็ทำเป็นยืนรอรถเมล์ปกติ ยังไงฉันก็จะคุยเรื่องนี้กับน้ำฝน แต่ขอเป็นวันพรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้ไม่ไหวแล้ว แต่ช่วยป้าเล็กและกลับบ้านอาบน้ำนอน ฉันก็แทบไม่ได้นอนเลย คิดมาก ฟุ้งซ่าน พรุ่งนี้ลูกปลาต้องมาวุ่นวาย ไหนจะเรื่องน้ำฝนอีก และที่แย่ไปกว่านั้นมีผู้ชายมาด้อมๆมองๆ กดกริ่งเกือบทั้งคืน ฉันแอบมองลงไปเสียงและหน้าไม่ซ้ำกันเลย จนตื่นเช้ามาได้รู้ว่าพ่อกับแม่ขายฉันให้คนอื่นอีกแล้ว มีคนทิ้งนามบัตรไว้ เป็นเสี่ยคาราโอเกะ เสี่ยเงินกู้ เขียนไว้หลังนามบัตรทุกคนว่ามารับของที่ซื้อไว้ 'น้องปั้นแป้ง' โทรกลับด้วย อยากตาย เรื่องมากมายรุมเร้าจนฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้ว! ••• โรงเรียนเอกกรุณ "ฉันมาเอาคำตอบ" ฉันยิ้มตอบลูกปลา เพราะตอนนี้มือถือได้กดบันทึกเสียงไว้แล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันหรือโดนครูจับได้ฉันจะได้ไม่ซวยไปด้วย ที่เหลือก็แค่หลอกให้เธอบังคับฉันใหม่อีกครั้ง "คงไม่ได้" ลูกปลาหายใจฟึดฟัดโกรธจนหน้าแดง "อีปั้นแป้ง มึงคิดว่าตัวเองสวยสง่าเหมือนเดิมรึไง แค่ให้ทำการบ้าน ให้ลอกข้อสอบมันยากตรงไหนวะ!" "เพราะมันผิดไงลูกปลา" ฉันเอ่ยชื่อไปด้วยจะได้รู้ว่าฉันคุยกับใครอยู่ "เรื่องที่ไปอ่อยครูนนท์ฉาวทั้งโรงเรียนแน่" เรื่องนั้นฉันก็มีหลักฐานว่าครูเป็นคนยังไง รวมพยานจากน้ำฝนอีกปาก "เอาสิ เพราะมันไม่ใช่ความจริง" "อีปั้นแป้ง!" "ขอตัวนะ ฉันจะไปอ่านหนังสือ" ฉันเดินผ่านกลุ่มลูกปลาออกไปจากห้องน้ำ แต่อยู่ๆเปียก็ถูกดึงกระชากจนเกือบหงายหลัง "ปล่อยนะลูกปลา!" "ตบมันเลยลูกปลา" มีเสียงเชียร์ดังขึ้น "ตบมันลูกปลา" "ตบแรงๆให้มันหมดสวยไปเลย!" "เร็วลูกปลา! มันไม่มีพ่อแม่เว้ย มันสู้มึงไม่ได้เว้ยเพื่อน ตบมัน!" 'เพียะ!' หน้าฉันชาและหันไปอีกทาง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมีเรื่องตบตีในโรงเรียน แต่ฉันไม่ได้ตบใครกลับหรอกเพราะไม่ทัน หันไปทางไหนก็เห็นแต่มือเต็มไปหมด เพื่อนๆของลูกปลามารุมฉัน ดึงผมจนเซไปรอบทิศ น้ำฝนวิ่งเข้ามาช่วยแต่โดนจับไว้ จนฉันทรุดลงไปใช้มือค้ำพื้นสองข้าง พวกลูกปลาถึงหยุด และใช้เท้าเหยียบไหล่ฉัน "อยากรู้อะไรไหมน้ำฝนเพื่อนรัก อีปั้นแป้งพ่อแม่มันค้ายา และตอนนี้ก็หนีตายทิ้งมันไว้คนเดียวจนจนตรอก มันน่ะ... แอบไปอ่อยครูนนท์ที่บ้านพักครูขอทุน ไม่รู้ได้ทุน... หรือได้น้ำ" ฉันเงยขึ้นมองน้ำฝน เธอยืนมองหน้าฉันตาเบิกกว้าง "จะ จริงเหรอแก?" "ไม่จริงน้ำฝนเรื่องครูนนท์ไม่จริงเลย เรื่องนี้ฉันว่าจะคุยกับแกพอดี" "แล้วเรื่องพ่อแม่แก... จริงไหม?" ฉันพยายามลุกขึ้นยืน แต่ไม่มีใครช่วยพยุงสักคนแม้แต่น้ำฝน จึงทาบมือไว้กับผนังห้องน้ำเพื่อพยุงตัว ก่อนหน้านี้ไม่เจ็บเท่าไหร่ตอนนี้เริ่มเจ็บแล้วล่ะ รู้สึกคาวๆในปากเหมือนปากจะแตกด้วย "ถ้าเรื่องนั้น... จริง พ่อแม่ฉันไม่ได้อยู่กับฉันแล้วแก ฉันกำลังลำบากก็เลยขึ้นรถเมล์มาเรียนทุกวัน รีบกลับเร็วเพื่อไปทำงานเสริมขายของที่ตลาด" เพื่อนสนิทฉันนิ่ง... แต่สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ยิ้มให้ฉันแล้วบอกว่าไม่เป็นไรสิน้ำฝน เดินมาหาฉันแล้วตบไหล่เหมือนที่เคยทำก็ได้ ทำไมแกเงียบไปแบบนั้น... และทำไมแกถึงก้าวถอยหลังไปแบบนั้นด้วย ฉันจะไม่เหลือใครจริงๆเหรอ?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more