พอได้ยินว่าคุณป๋าสั่งห้ามไม่ให้ไปไหน หัวใจดวงน้อยมันก็เจ็บปวดอีกครั้ง
“ฉันจะไป!!” ฉันยืนกรานเสียงหนักแน่น
“ผมว่าคุณหนูกลับเข้าไปในบ้านดีกว่าครับ”
ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วก้าวขาเดินลงบันได แน่นอนว่าลูกน้องของคุณป๋ากรูกันวิ่งเข้ามาขว้างทางฉันนับยี่สิบคน ทำให้ฉันหมดหนทาง แล้วตัดสินใจหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน
ฉันเดินกลับเข้ามาด้านในบ้านด้วยสมองที่เอาแต่คิดฟุ้งซ่านและหัวใจที่มันกำลังเจ็บปวดอยู่ ฉันไม่อยากจะอยู่ แต่ฉันไปไหนไม่ได้
ระหว่างฉันกับคุณป๋ายังมีอะไรต้องคุยกันอีกหรือไง คุยอะไรในเมื่อชัดเจนในการกระทำมากขนาดนั้นแล้ว ผลักฉันออกขนาดนั้นเพื่อจะช่วยอีผู้หญิงคนนั้น
เรื่องที่ยัยแม่บ้านพูด ฉันเริ่มจะมั่นใจแล้วแหละว่าคุณป๋ากับมันแอบมีความสัมพันธ์กันจริงๆ
“อึก~” ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องรับแขก ก่อนจะก้มหน้าลงแล้วยกมือขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้สะอื้นออกมาเบาๆ
ภาพที่คุณป๋
