Talk หิรัญ
ไม่คิดเลยว่าการมาเชียงใหม่ในครั้งนี้ จะทำให้ผมเจอกับเธอ มันเร็วจนผมไม่ทันได้ตั้งรับเพราะในตอนแรกผมเหมือนคนสิ้นหวัง ผมกอดเมเบลแน่นด้วยความโหยหา เธอคงไม่รู้ว่าที่ผ่านมาผมสำนึกและรู้สึกผิดแล้วจริงๆ
พรึบ!! เมเบลผลักผมให้ออกห่างจากตัวเอง แล้วถอยหลังหนี แววตาของเธอมันว่างเปล่า แค่ผมได้มองแววตาคู่นั้นของเธอ ผมก็แทบบ้า ทำไมถึงมองเหมือนกับว่าผมเป็นคนอื่นขนาดนั้น
“เมเบล ฉัน…” ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วเอื้อมมือเพื่อจะไปจับแขนของเธอ แต่ถูกเธอปัดออกอย่างแรง
“อย่ามาแตะต้องตัวหนู!!”
“กลับไปกับฉันนะเมเบล เธอจะเย็นชา จะไม่คุยกับฉันก็ได้ ขอแค่ยอมกลับไปกรุงเทพกับฉัน…”
“ไม่!! หนูไม่กลับ คนที่ต้องกลับไปคือคุณป๋าต่างหาก”
“ไอ้หิรัญ มึงใจเย็นๆ ก่อน เห็นมั้ยว่าคนมุงดูเยอะแล้ว”
“แล้วยังไงวะ กูต้องแคร์ ?” ผมหันไปถามไอ้เหนือที่มาดึงตัวผมเอาไว้ “กูจะเอาเมียกูกลับ!!”
“อาเหนือคะ ช่วยพาเขากลับไปทีค่ะ
