บังเอิญหรือตั้งใจ
853 Words
ตอนที่ 2
ขณะที่โรสจรินทร์กำลังเดินอย่างรีบร้อนไปยังห้องประชุม เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของ คุณลูกตาล หัวหน้าของเธอกำลังโทรมา ก่อนที่เธอจะรีบกดรับสายอย่างร้อนรน
“สวัสดีค่ะพี่ตาล”
“หนูโรส...ถึงไหนแล้ว!!! โปรเจกต์..พร้อมรึยัง!” เสียงเข้มของหัวหน้างานดังลั่นมาจากปลายสาย
“พร้อมแล้วค่ะ พี่ตาล หนู...หนูกำลังจะไปถึงเดี๋ยวนี้ค่ะ” เธอรีบวิ่งไปยังห้องทำงานของเจ้านายด้วยความเร็วเท่าที่สังขารจะอำนวย
เมื่อมาถึงบริเวณล็อบบี้หน้าออฟฟิศ โรสจรินทร์ก็เห็นเจ้านายยืนรอด้วยความร้อนรนไม่ต่างจากเธอ ทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดที่วันนี้เธอดันตื่นสาย
“เร็วเลย...อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงผู้บริหารของของบลูมมิ่งเวลล์ก็จะถึงแล้ว”
“ขอโทษค่ะพี่ตาล นี่ค่ะ...โปรเจกต์” โรสจรินทร์รีบยื่นแฟ้มงานให้หัวหน้าดู คุณลูกตาล รับแฟ้มมาเปิดดูคร่าวๆ พลางเดินนำไปยังห้องประชุม
“คอนเซ็ปต์ของหนูคืออะไร” คุณลูกตาลถามด้วยน้ำเสียงเข้มงวด
“ความงามที่แท้จริงคือความงามจากภายในสู่ภายนอก และความมั่นใจในตัวเองค่ะ” โรสจรินทร์บอกด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ดวงตาเป็นประกาย
“ลองขยายความให้พี่ฟังหน่อย”
“ค่ะ...คอนเซ็ปต์ที่หนูคิดมา ผู้หญิงทุกคนมีความงามอยู่ในตัวที่ไม่ต้องเปรียบเทียบกับใคร ขอแค่เราดูแลตัวเองให้ดีจากภายในและภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองเป็น ความงามนั้นก็จะเปล่งประกายออกมาภายนอกเองค่ะ นี่คือคอนเซ็ปต์ใหม่ที่หนูจะใช้ในการโปรโมท...” หญิงสาวอธิบายขณะกำลังเดินไปยังห้องประชุม ก่อนจะเปิดหน้าถัดไปในแฟ้มเพื่ออธิบายรายละเอียดเพิ่มเติม แต่หัวหน้างานสูงวัยก็รีบโบกมือปัด
“เดี๋ยวหนูนำเสนอให้ผู้บริหารบลูมมิ่งเวลล์ ด้วยตัวเองเลยนะ”
“ค่ะ...”
“แล้วถ้างานนี้ทางผู้บริหารบลูมมิ่งเวลล์สนใจละก็ อีกหน่อยพี่จะจ้างหนูทำประจำเลย” คุณลูกตาลเอ่ยต่อด้วยรอยยิ้มกว้าง ราวกับจะเติมเต็มความมั่นใจให้กับลูกน้อง
ความดีใจเอ่อล้นในใจของโรสจรินทร์ ทำให้หญิงสาวรีบยกมือไหว้ขอบเจ้านายอย่างนอบน้อม แต่ในความยินดีนั้นก็ยังมีความสงสัยบางอย่างผุดขึ้นมา
“ขอบคุณค่ะ พี่ตาล เอ่อแต่ว่าผู้บริหารของบลูมมิ่งเวลล์เนี่ย เค้าชื่ออะไรเหรอคะ” เธอแกล้งถามออกไปเบาๆ คุณลูกตาลหันมายิ้มกรุ้มกริ่ม ดวงตาเป็นประกาย
“เค้าชื่อคุณเตชินจ้ะ แต่ไม่ต้องจีบนะ พี่จองแล้ว...คริๆๆ” คุณลูกตาลพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ราวกับเอ่ยถึงชายในฝัน
แต่นั่นก็ทำหัวใจของอีกฝ่ายกระตุกวูบ โรสจรินทร์เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ! ชื่อนั้น...เธอพยายามหลีกหนีมาตลอดห้าปี... ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงทันตาเห็น แต่ก็พยายามกลบเกลื่อนความตกใจนั้นด้วยรอยยิ้มฝืนๆ ก่อนจะเอ่ยแซวเจ้านายอย่างติดตลกเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
“แหม่!!...พี่ตาลชอบเค้าเหรอคะ”
“หืออ...ถามมาได้ก็หล่อเบอร์นั้นอะ..นี่ก็เล่นถ่ายโฆษณาด้วยตัวเองเลยนะ เดี๋ยวเข้าไปหนูก็เห็นเองแหละ” คุณลูกตาลตอบกลับอย่างอารมณ์ดี ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติในแววตาของลูกน้องสาว
โรสจรินทร์รู้สึกตัวชา เธอเป็นฟรีแลนซ์ที่รับทำโปรเจกต์โฆษณาให้กับบริษัทพีอาร์พลัส และงานที่เธอกำลังจะนำเสนอในเช้านี้ก็คือโปรเจกต์สำหรับแบรนด์บลูมมิ่งเวลล์! เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าลูกค้าคนสำคัญของบริษัทคือเตชิน อดีตแฟนเก่าของเธอ!
ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ของบริษัทบลูมมิ่งเวลล์ ฉายเด่นสง่าอยู่บนจอโปรเจคเตอร์ ภายในรูปแบบการโฆษณาถึงเครื่องสำอางแบรนด์ดังที่กำลังเป็นที่จับตามองในตอนนี้ ชายหนุ่มในภาพนั้นก็ดูดีเสียจนสาว ๆ หลายคนแทบละสายตาไม่ได้เลย รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าหล่อเหลาราวกับมีมนต์สะกดตรึงใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงหลงเสน่ห์เขาไม่ต่างจากหญิงสาวรายอื่น ๆ ที่หลงใหลเจ้าของแบรนด์เครื่องสำอางคนนี้อย่างไม่รู้ตัว แต่ว่าปัจจุบันนอกจากเรื่องงานแล้วเธอแทบไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนี้อีกเลย
“ในรูปว่าหล่อแล้ว แต่ตัวจริงหล่อกว่าในรูปซะอีก” เสียงพึมพำของสาว ๆ ดังอยู่ข้าง ๆ โรสจรินทร์ ความคิดในหัวเตือนสติว่าอย่ากลับไปหาเขาอีกเลย! เขาคือลูกค้าคนสำคัญของบริษัท! และถ้าโปรเจกต์นี้ไม่ผ่าน เธอหมดสิทธิ์ได้งานอื่นต่อจากนี้แน่ ๆ ความคิดวนเวียนอยู่ในหัว พร้อมกับมือเรียวบางที่กอดแฟ้มผลงานแน่นในมือ ราวกับจะขอพรให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
‘สาธุ...ขอให้โปรเจกต์ราบรื่นด้วยเถิด’ โรสจรินทร์ภาวนาในใจ เธอรู้ดีว่าอนาคตของเธอขึ้นอยู่กับโปรเจกต์นี้จริงๆ
- Writer
