ตอนที่ 14 คาลวิน
“แม่วิ่นนอนกับแม่ได้มั้ย” ลูกชายขี้อ้อนเดินลากตุ๊กตาจระเข้ ข้ามช่องประตูซึ่งเชื่อมถึงกันระหว่างห้องนอนของผมและอีวาน กับห้องนอนของลูก มายืนเอียงคอมองผมอยู่ตรงปลายเตียง
ตั้งแต่คาลวินได้ขวบเศษๆ อีวานก็จับลูกแยกไปนอนอีกห้อง โดยบอกว่าต้องการฝึกให้คาลวินนอนเองคนเดียวได้แล้ว แรกๆ ผมเองไม่เห็นด้วยเพราะเป็นห่วง แต่โชคดีที่คาลวินเป็นเด็กเลี้ยงง่ายมาก มีร้องไห้งอแงแค่ช่วง สองสามวันแรกเท่านั้น หลังจากนั้นลูกชายคนเก่งก็หลับสนิทตลอดคืนจนถึงเช้า จะมีแค่บางวันเช่นวันนี้เท่านั้นที่อาจได้ของเล่นใหม่ หนังสือนิทานใหม่ หรือได้ออกไปเห็นสิ่งแปลกหูแปลกตา ทำให้ลูกอยากมานอนใกล้ๆ แล้วชวนผมกับอีวานพูดคุยหรือซักถามในสิ่งที่เขาไม่เคยรู้ ไม่เคยเห็น ไม่เคยรู้จัก ตามแบบฉบับเด็กฉลาดช่างซัก ช่างถาม และนั่นไม่เคยทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยหรือเบื่อต่อการตอบคำถามของลูกเลยสักครั้ง
“ได้สิครับทำไมจะไม่ได้” ผมขยับตัว
