ไม่นานก็นั่งเรือมาถึงเกาะ เคยมาแล้วหลายครั้งแล้วและยังจำได้ดีกว่าครั้งล่าสุดที่มาเกิดอะไรขึ้นที่นี่ เหมือนเลือกมาเกาะนี้เพื่อตอกย้ำแต่ในตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรเมื่อย้อนคิดถึงเรื่องราวคืนนั้นแล้ว
รู้สึกเหนื่อยจนแทบไม่มีแรงเดินทั้งที่ตอนยังไม่ขึ้นเรือก็ไม่มีอาการอะไร
“ไปพักก่อนไหมจ๋าย” โอดินเดินมาช่วยประคองฉันเดิน เพราะทุกคนกำลังยุ่งกับการขนของลงจากเรือ
“อื้อ” ฉันพยักหน้า
“ยี่หวาพาจ๋ายไปห้องพักหน่อย” โอดินหันไปบอกยี่หวา เสียงนั้นเรียกความสนใจของไทเกอร์ให้มองมาทางนี้ ภาวนาในใจขอให้เขาทำเป็นเมินอย่าเดินมาใกล้ แต่เหมือนคำขอจะไม่เป็นผลอีกแล้ว เขามักจะทำทุกอย่างสวนทางกับสิ่งที่ฉันต้องการเสมอ
ร่างหนาเดินมาหยุดตรงหน้าทำให้ฉันต้องถอยหลังหนีเพื่อไม่ให้ใกล้มากจนเกินไป
“เดินแทบไม่ไหวแล้วจ๋าย เดี๋ยวฉันอุ้มไปส่งในบ้าน” ไม่รู้จะเข้ามายุ่งทำไมทั้งที่ฉันไม่ได้ร้องขอเลย รู้สึกว่าเขาชักจะพยายา
