ฉันเดินกลับมาหากลุ่มเพื่อนด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดจนแสดงออกผ่านสีหน้าทำให้ทั้งยี่หวาและโอดินไม่กล้าถามอะไร แต่คงพอเดาออกว่าทะเลาะกับไทเกอร์มา ทั้งสองคนคงเห็นจนชินตาไปแล้ว
“ขอกำลังใจหน่อยได้ไหม” ริวจิถาม ดูออกว่าสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนักคงเพราะเห็นฉันดึงไทเกอร์ไปอย่างนั้น
ไม่อยากอารมณ์เสียใส่คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรฉันยิ้มจาง ๆ ให้ริวจิแล้วพูด “ริวเก่งอยู่แล้ว”
“แค่นี้เหรอครับ? หอมแก้มได้ไหม”
“…” ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง เหลือบเห็นไทเกอร์กำลังเดินมาจึงตัดสินใจเขย่งเท้าขึ้นกดริมฝีปากฝังบนแก้มของริวจิ
“รู้ไหมว่าตอนนี้หัวใจริวเต้นแรงมาก” เขาพูดแล้วจับมือฉันขึ้นไปวางบนอกข้างซ้ายของตัวเอง เป็นอย่างที่ว่าตอนนี้หัวใจของริวจิเต้นรัวมาก ๆ
“มึงจะแข่งไหม?” คนที่ยืนอยู่ไม่ไกลถามคล้ายตวาด สายตาจ้องมาที่ใบหน้าของฉันและริวจิเขม็ง “ทนดูไม่ได้ก็อย่ามอง”
คำตอบกลับของริวจิยิ่งทำให้คนขี้หงุดหงิดอย่างไทเกอร์หัวเสีย
