Talk - ไทเกอร์
วันสอบมาถึง ผมห้ามสายตาตัวเองไม่ได้มันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรที่มักจะโฟกัสแค่จ๋ายคนเดียว แม้กระทั่งตอนที่ปฏิเสธความรู้สึกครั้งนั้นในสายตาก็ยังมีแค่เธอ
“เดี๋ยวซื้อข้าวให้”
“ไม่เป็นไรลำบากเปล่า ๆ” เธอปฏิเสธโดยไม่มองหน้า แถมยังทำเมินหันไปคุยกับยี่หวาว่าวันนี้จะกินอะไรดี
“หนักไหมเดี๋ยวถือให้” ผมเอื้อมมือจะไปช่วยถือกระเป๋าอย่างที่เคยทำแต่คนตัวเล็กรีบดึงออกห่าง เป็นสัญญาณเตือนไม่ให้ยุ่งทำให้ชะงักและค่อย ๆ ลดมือลง
“ไม่ใช้ DIOR ที่ฉันซื้อให้วันเกิดแล้ว?” สังเกตเห็นมานานแล้วว่าจ๋ายไม่ใช้กระเป๋าใบนั้นที่ผมเคยให้ในวันเกิดเลย
“มันเก่าแล้วเลยเปลี่ยนใบใหม่”
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากได้”
ผมถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นมากับความรู้สึก ไม่ชอบที่ถูกเมินขนาดนี้ คงเพราะที่ผ่านมาจ๋ายไม่เคยมองผมเป็นอากาศขนาดนี้มาก่อน ถึงได้ว้าวุ่นอยู่ข้างใน
“สูบบุหรี่ไหม”
