ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามข่มอารมณ์ที่กลั้นเอาไว้ และจดจำคำเตือนนั้นให้ขึ้นใจว่าต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองให้ได้
“ระหว่างนี้เราคงต้องห่างกันก่อนใช่ไหม”
“อืม แบบนั้นก็ดีถ้ายิ่งใกล้เธอคงเผลอคิดไปไกลอีก”
ไร้เยื่อใย
ฉันขอถอนคำพูดที่บอกว่าความสัมพันธ์ของเราไม่ใช่เรื่องผิดพลาด ตอนนี้รู้แล้วว่าการอยู่ในสถานะนั้นกับเพื่อนสนิทคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต
“อย่าทำอีกเลยนะทุกอย่างที่เหมือนว่าฉันสำคัญกับนายมาก อย่าทำเหมือนว่านายขาดฉันไม่ได้ อย่าทำเหมือนฉันพิเศษกว่าใคร การกระทำพวกนั้นไม่ต้องทำอีก”
น้ำเสียงที่เอ่ยขอออกไปมีขาดหายไปบางช่วงเพราะพยายามกลั้นไม่ให้เผลอร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา
“ถ้าไม่ต้องการฉันจะไม่ทำ”
“ขอบคุณ”
“อยากมีเธอ… อยู่ในสถานะเพื่อนตลอดไปเหมือนกันจ๋าย ฉันต้องการแค่นั้น” เขาย้ำคำที่ฉันเคยพูดไปในวันนั้น แน่นอนว่าจะจำคำนี้ให้ขึ้นใจ ตอกย้ำว่าเป็นได้แค่เพื่อนเท่า
