ไทเกอร์ผละตัวออกห่างไม่มีแม้แต่คำพูดออกมาจากปาก เราสองคนต่างก็หันหลังให้กันลองชุดของใครของมัน แต่ตอนนี้สมองของฉันกลับเอาแต่คิดสับสนกับการกระทำของคนที่บอกว่าอยากเป็นแค่เพื่อน บางครั้งก็เฉยชาใส่ บางครั้งก็หงุดหงิดไร้เหตุผล บางครั้งก็เข้ามาใกล้จนเกินไป
เขากำลังทำให้ความรู้สึกของฉันดิ่งลงเหวเรื่อย ๆ
ทุกครั้งที่ห่างออกไปเราเหมือนแม่เหล็กที่ถูกดูดกลับเข้ามาให้ใกล้กันอย่างเดิม แต่ความใกล้ชิดนั้นควรจะอยู่ในขอบเขตของคำว่าเพื่อนอย่างที่ควรจะเป็น
กลับมาคอนโด เป็นเวลาเกือบชั่วโมงที่ฉันเอนหลังไปกับโซฟาเงยหน้ามองเพดานห้อง ไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตามันไหลอาบแก้มตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงออดถึงได้รู้ว่าตัวเองร้องไห้
รีบเช็ดน้ำตาจากแก้มก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู เป็นริวจิที่กำลังยืนยิ้มอยู่หน้าประตู
“ว่าไงริว”
“จะมาชวนไปคลับคืนนี้ จ๋ายอยากไปไหมริวไม่บังคับนะ”
“ริวไปกับใครเหรอ”
“แก๊งร
