คนที่ถูกถามขมวดคิ้วมองแววตาไร้ความหวั่นกลัว เขาไม่รู้สึกอะไรสักนิดเลยหรือไง เห็นชัด ๆ ว่านั่นรอยลิปสติกแล้วไปทำยังไงให้มันมาติดบนต้นคอได้ ต้องให้ฉันจินตนาการเอาเองหรือไง
“ไทเกอร์” ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด จะลุกออกจากตักแต่ถูกอีกคนใช้ฝ่ามือรั้งเอาไว้
“ปล่อย”
“มีรอย?” เขาถามเหมือนกับว่าไม่รู้ตัว ตอนเจอกันที่รถฉันไม่เห็นรอยนั่นแปลว่าคงไปยุ่งกับใครตอนไปคุยกับพี่ล่า
“นายทำอะไรกับใครล่ะถึงได้มีรอยลิปสติกติดอยู่ขนาดนั้น” ขนาดนี้แล้วจะให้เชื่อใจได้ยังไง
“ไม่ได้ยุ่งกับใคร”
“โกหกทั้งที่หลักฐานติดอยู่แบบนี้น่ะเหรอไทเกอร์”
“โวยวายทำไมนักหนาจ๋าย มันก็แค่รอยลิปฉันไม่ได้ไปทำอะไรกับใคร”
อีกแล้ว กลายเป็นว่าฉันผิดที่ไปโวยวายใส่ อยากลบความรู้สึกบ้า ๆ นี้ออกจากใจ เริ่มกลัวแล้วว่าในอนาคตมันจะเจ็บมากกว่านี้
ฉันเงียบ นิ่ง ไม่โวยวายแต่มองหน้าอยู่นานจนอีกฝ่ายถอนหายใจหนัก ๆ
