ไทเกอร์ฉุดลากตัวของฉันไปที่รถไม่สนสายตาคนอื่นที่หันมาเลยว่าจะมองเราสองคนยังไง ตอนนี้เขาหัวร้อนจนไม่ยอมฟังใคร
“เลิกบ้าได้ไหม!!” ฉันตวาดออกเพราะความเจ็บจากแรงฉุดดึงกันไปมา คนตัวสูงพ่นลมหายใจแรง ๆ ก่อนจะออกคำสั่งเสียงแข็ง “อย่าทำให้อารมณ์เสียไปมากกว่านี้จ๋าย เข้าไปในรถซะ”
“ถ้านายยังเป็นบ้าอยู่แบบนี้ฉันจะให้ริวจิไปส่ง” ไม่ได้ขู่ฉันจะทำจริง ๆ เพราะหงุดหงิดเหมือนกัน แทนที่จะถามเหตุผลแต่มาทำแบบนี้
“ถ้าอยากเห็นมันโดนกระทืบก็ลองดู” สายตาดุดันคู่ตรงหน้าบ่งบอกว่าคำที่เอ่ยมานั้นเขาคิดจะทำจริง ๆ พูดจบก็คว้ามือจับขาฉันเข้ามาในรถแล้วปิดประตูอย่างแรง
ไม่เต็มใจที่จะกลับด้วยแต่ขัดไม่ได้ ไม่เคยชินเลยที่เห็นเขาอารมณ์ร้ายขนาดนี้ ถึงจะชอบหงุดหงิดบ่อย ๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะฟิวส์ขาดทุกครั้ง เป็นคนประเภทลืมง่าย แต่รอบนี้เขาดูจะฉุนเอามาก ๆ
มาถึงคอนโดก็ถูกฉุดลากตั้งแต่ลานจอดรถไปจนถึงห้อง
ตุบ!!
มาถึงในห้องไท
