แกร๊ง แกร๊ง!!
เสียงเหมือนเสียงโซ่ร่างแบบบางที่นอนอยู่บนเตียงจึงเริ่มรู้สึกตัวขึ้น เพราะมีเสียงดังรบกวน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้เธอจึงต้องลุกขึ้นนั่งด้วยอาการขวัญเสีย
และสิ่งที่เธอตกใจมากที่สุดคือขาของเธอโดนพันธนาการไปด้วยโซ่เหมือนเมื่อตอนนั้น ตอนที่เธออยู่กับคนใจร้าย
ไม่นะเป็นไปไม่ได้ มันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น พอลืมตาตื่นขึ้นมาเดี๋ยวมันก็ดีเอง
มิลาเธอปลอบใจตัวเองอยู่แบบนั้นซ้ำ ๆ แต่ก็ต้องน้ำตาไหลออกมาเมื่อเห็นเงาร่างสูงเดินเข้ามาผ่านที่สลัวและเริ่มแจ่มชัดขึ้นว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร
“โทมัส ทำไมคุณทำแบบนี้กับฉันอีกแล้ว” เธอถามทั้งน้ำตามือจับโซ่ที่ล่ามขาเธอเอาไว้อย่างพูดไม่ออก
“อย่าร้องสิ พี่แค่อยากให้เราอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง”
“ฮึก ปล่อยมิลาไปไม่ได้เหรอ เราไม่ได้รักกันไม่ใช่เหรอ”
“ใครบอกว่าพี่ไม่ได้รัก เพราะพี่รักต่างหากพี่ถึงได้ทำแบบนี้”
“คนรักกันจริงเขาไม่มีว
