“ขอโทษครับที่ผมมารบกวน แต่มิลาอนุญาตให้ผมมาหาลูกได้ครับ”
“หลานกูไม่ใช่ลูกมึง และลูกกูเนี่ยนะอนุญาตให้มึงเข้ามา”
“ใช่ครับ” โทมัสยืนนอกรั้วบ้านบอกอย่างนอบน้อมผิดกับเมื่อก่อนอย่างกับคนละคน
“ลูกรักพ่อของไรรีย์ใช่ไหม” มิลินถามลูกสาวเมื่อรู้เหตุการณ์ว่าใครมาหาอยู่ที่หน้าบ้าน
“หนูไม่รู้ว่ารักหรือเปล่า แต่หนูคอยมองหาเขาตลอดในช่วงสองปีมานี้”
“ถ้าลูกมั่นใจและให้อภัยกับสิ่งที่เขาเคยทำไว้เมื่อก่อนได้ มี๊จะลองพิจารณาเขาคนนั้นดู”
“ค่ะมี๊”
“คุณคะให้แขกลูกเข้าบ้านเถอะค่ะ”
“แต่มันทำลูกสาวเราเจ็บนะ” ลูคัสไม่ยอมและตั้งแง่กับอีกฝ่าย
“ลูกต้องการจะคุยกับแขกเป็นการส่วนตัวลูคัส อีกอย่างลูกสาวเราโตแล้วปล่อยให้ลูกตัดสินใจเองเถอะ”
“แต่...”
“ลูคัส” มิลินทำเสียงดุเล็กน้อยลูคัสจึงจำยอมในที่สุด แต่เธอไม่ได้ปล่อยผ่านเลย ก่อนที่โทมัสจะเข้าไปในบ้านเธอจึงพูดดักขึ้นมาก่อนเป็นในเชิงข่มขู่
“ถ้าคราวนี้มาทำให้ลูกสาวฉ
