มิลาลุกขึ้นเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังนั่งน้ำตาซึมที่น้ำตาของลูกผู้ชายทำท่าจะไหลออกมา เธอเดินเข้ามาใกล้และสวมกอดเขาอย่างอ่อนโยน
“มิลาไม่ได้เกลียดพี่อีกแล้ว”
“ขอบคุณนะที่ไม่เกลียดพี่ ถึงแม้พี่มันจะเลว”
“แต่...มิลาโกรธพี่ที่ไม่ยอมมาหากัน ปกติพี่เชื่อฟังแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรแค่พ่อมิลาบอกให้ปล่อยพี่ก็ยอมปล่อยง่าย ๆ ไปแบบนี้นะเหรอ”
“พี่ขอโทษ พี่คิดว่าจะทำให้เราเจ็บปวดถ้าขืนพี่ยังดันทุรังพาเธอออกมา” โทมัสกอดรัดหญิงสาวไว้แน่นเขากลัวเธอจะหายไปและกลัวตื่นขึ้นมาแล้วจะเป็นแค่ความฝันเท่านั้น
“จูบกันไหม” เธอถามและดึงใบหน้าหล่อเชิดขึ้น
“เอาสิ” ทันทีที่ตอบรับทั้งคู่จึงประกบปากเข้าหากันและจูบใส่กันอย่างโหยหา
ลิ้นร้อนแทรกเข้าหากันและดูดกันไปมาน้ำลายสีใสยืดออกมาตามที่ริมฝีปากผละออกกัน
“มิลาต้องรีบกลับบ้านไหม”
“มี๊กับแด๊ดดูไรรีย์ให้แล้ว” เธอตอบกลับด้วยดวงตาที่พร่ามัว
“พี่ขอกอดเรานะ”
“อืม” เธอตอบรั
