40
10.00น.
"ตื่นได้แล้ว ไหนบอกจะพาหมูหวานไปซื้อนีโม่"มือเล็กเขย่าปลุกร่างใหญ่ของผมที่เพิ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมง
"ขอนอนอีกหน่อยนะ"ผมบอกเสียงงัวเงีย ดึงร่างบางที่นั่งปลุกเข้ามากอดซุก
เมื่อคืนกวนทั้งคืนเลย ยังจะมาปลุกให้ตื่นอีก ไปเอาแรงที่ไหนมาเยอะแยะเนี่ย
"ถ้าร้านปิดก่อน หมูหวานจะโกรธ"เธอบอกเสียงเรียบ นั่งกอดอกหน้างอน
เมียยื่นคำขาดมาขนาดนี้จะให้ทำไงละ
"โอเคๆ ตื่นก็ตื่น"ผมลุกขึ้นนั่งลูบหน้าตัวเอง สลัดความง่วงทิ้ง ส่วนตัวแสบก็ยิ้มแก้มปริ
ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าเธอแต่งตัวพร้อมออกจากบ้านแล้วด้วย แรงดีจริงๆ
พรึบ
ผมลุกขึ้นจากเตียง ยังไม่ทันก้าวเดิน ขาก็อ่อนยวบทรุดไปกองกับพื้น
เชี่ย! ถึงกับขาอ่อนไม่มีเลยหรอวะกู
"คิกๆ ขาอ่อนเลยหรอ"ยัยตัวแสบหัวเราะคิกคักได้ใจ เข้ามาพยุงผมขึ้น
"เพราะเรานั่นแหละ"ผมมองค้อนเข้าให้ กลบเกลื่อนความอาย ผมผู้ชายอกสามศอกแต่แพ้ยัยเด็กตัวกะเปี๊ยกเนี่ย มันน่าอายมั
