เธอรู้ว่าพนาไม่ได้แกล้ง ไม่ได้เสแสร้งหรือเล่นมุขให้ตลกขบขันอะไร แต่เขาคิดแบบนั้นจริงๆ เขาเป็นคนจริงใจ จึงเป็นที่รักของเพื่อน เวลาเพื่อนมีปัญหา พนาจะยื่นมือเข้าช่วยจนสุดกำลัง เขาจึงได้ใจเพื่อนไปเต็มๆ
“หัวเราะไม้เหรอ” พนายกมือขึ้นลูบท้ายทอยอีกรอบ
“ไม้เคยจูบผู้หญิงหรือเปล่า”
พนารีบส่ายหน้ากับคำถามของกันตา หญิงสาวยิ้มหวานมองปากหยักสีแดงจัดของแฟนหนุ่มหมาดๆ ตาวาวเหมือนเด็กแสนซุกซนอยากเล่นอะไรแปลกๆ เพื่อสร้างพัฒนาการให้แก่ตัวเอง
“แสดงว่าปากของไม้บริสุทธิ์อยู่อีกเหรอนี่”
“เราไม่เคยจูบใครหรอก เป็นผู้ชายต้องให้เกียรติผู้หญิง จะไปลวนลามแนบชิดแบบนั้นกับผู้หญิงได้ยังไง” พนาตอบพาซื่อ
แต่ถูกใจกันตายิ่งนัก
กันตานึกไปถึงจดหมายที่เธอเขียนให้ญารินดาพี่สะใภ้คนสวยแล้วบรรยายสรรพคุณถึงความใสซื่อ(บื้อ)ของพี่ชายตัวเอง ก่อนจะอมยิ้ม จริงๆ แล้วความใสซื่อ (บื้อ) นั้นเธอไม่ได้บรรยายจากกริชไทแม้แต่น้อยเพราะพี่ชา
