หลังจากรับประทานอาหารเสร็จก็เป็นกิจกรรมช่วยกันเก็บกวาดล้างจาน และมีการกวาดลานวัด ดูแลพวกต้นไม้ด้วย คนมีอายุหลายคนที่ยังแข็งแรงช่วยกันอย่างแข็งขัน ทั้งได้บุญ ทั้งมีกิจกรรมทำกันก่อนกลับบ้าน
“น้ำพริกของพี่กระทิงเผ็ดจังเลยค่ะ” เด็กหญิงกันตาเป่าปากน้ำตาไหล
“อ้าวเหรอ... พี่ใส่พริกไม่เยอะเลยนะ หญ้าหวานล่ะ กินได้หรือเปล่า”
“อร่อยจังเลยค่ะ” ญารินดาตักน้ำพริกกินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่บ่นว่าเผ็ดสักคำ
“เก่งนะเรา กินเผ็ดได้ไม่สะทกสะท้านเลย” กริชไทนึกทึ่งในตัวน้องสาวข้างบ้าน
“ใช่ค่ะ กันตากินเผ็ดไม่ได้ อยากได้ได้จัง”
“กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกินจ้ะกันตา คนเราไม่เหมือนกัน”
ญารินดาบอกน้องข้างๆ ก่อนตักไข่เจียวหอมให้อย่างเอาใจ เป็นภาพชินตาที่สี่คนจะรับประทานอาหารด้วยกันเสมอๆ
พนาเป็นอีกคนที่ไม่บ่นและจุกจิกจู้จี้ มีอะไรเขาก็กินได้แทบทั้งสิ้น
“ทำไมไม่กินส้มล่ะไม้” กันตาเอ่ยถามเพื่อนเมื่อเห็นพนาไม่แตะส้มของต
