“จริงเหรอคะ” น้ำเสียงของกันตาตื่นเต้นและดีใจ กอดแขนพี่ชายเสียแน่นเพื่อเขย่าไปมา
“จริงสิ ไม้เป็นคนดี พี่ไม่ห้าม แต่ต้องให้อยู่ในขอบเขต”
“ยังไงคะ” กันตาถามอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวนะกันตา อย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัว”
“อ้าว... เห็นพี่กระทิงกับพี่หญ้าหวานยังปล่อยเนื้อปล่อยตัวได้เลยนี่คะ”
“แค่กๆๆๆ”
สองสามีภรรยาสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อโดนน้องย้อนเข้าให้ ญารินดาเองก็หน้าแดง ไม่กล้าปฏิเสธในสิ่งที่ตัวเองทำ
เขาว่าคำสอนของผู้ใหญ่จะได้ผลดีหรือไม่ดีอยู่ที่การกระทำให้เห็น เหมือนพ่อสอนลูกว่าอย่าสูบบุหรี่ บุหรี่ไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้ แต่กลับสูบเสียเอง แบบนั้นเด็กๆ ก็ลอกเลียนแบบเป็นตัวอย่าง คิดว่าพ่อสูบได้ลูกก็สูบได้ ไม่สนใจคำสอนที่มีแต่ลมปากพวกนั้น
“พี่กับพี่หญ้าหวานพ่อแม่รับรู้และยอมรับ เราหมั้นกันแล้ว แต่กันตากับไม้ผู้ใหญ่ยังไม่รู้ อีกอย่างทั้งเราและไม้ยังเด็ก ไม่ควรทำอะไรผลีผลามไม
