“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณปู่ พุดไม่มีญาติที่ไหน มีแค่ยายคนเดียวเท่านั้นแล้วตอนนี้ยายของพุดก็เสียไปนานมากแล้ว” พุดพิชญาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ท่านไม่ต้องทำอะไรมากมายขนาดนั้น แค่ท่านยอมรับเธอในฐานะหลานสะใภ้ และการต้อนรับที่อบอุ่นแบบนี้ แล้วยังรักและเอ็นดูบุตรสาวของเธออีก แค่นี้เธอก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว มันมากพอแล้วจริงๆ สำหรับชีวิตเด็กกำพร้าที่เติบโตมาด้วยความรักของยายเพียงคนเดียว
“ไม่ได้หรอกพุด ที่คุณปู่ท่านพูดก็ถูก เธอต้องได้รับการยอมรับจากคนอื่น และก็เป็นการประกาศให้ทุกคนรู้ด้วยว่าฉันมีภรรยาสวยขนาดไหน” ธามเอ่ยออกมาอย่างเห็นด้วยกับสิ่งที่ปู่เขาบอก บอกตามตรงว่าเขานั้นลืมเรื่องนี้ไปสนิท เขาต้องการแค่ตัวเธอและลูก แต่เขาลืมไปว่าการให้เกียรติเธอและลูกนั้นก็สำคัญมาก
“มันจะเหมือนตำน้ำพริกละลายแม่น้ำเอานะคะ แค่คุณกับคุณปู่ยอมรับพุด แค่นั้นมันก็มากพอแล้ว” พุดพิชญาเอยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง จริงอยู่
