ส่วนธามนั้นก็ใช้ชีวิตของเขาไปอย่างปกติ แม้ในใจของเขาจะรู้สึกว่าตนเองขาดอะไรบางอย่าง ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกโหยหาบางอย่างอยู่ตลอดเวลา และเขาก็ไม่อยากยอมรับเลยว่าสิ่งที่เขาโหยหาอยู่ตลอดนั้นก็คือร่างนุ่มนิ่มของพุดพิชญา
เขาพยายามหักห้ามใจ ด้วยเพราะเขาเห็นแก่ตัวเอาเวลาของเธอมาเกือบทั้งชีวิตแล้ว เมื่อเขาจะต้องแต่งงาน เขาก็ควรจะปล่อยเธอไป เพื่อให้เธอได้เริ่มต้นใหม่กับใครสักคนที่ไม่ถือสาในอดีตที่เธอมีกับเขา แต่แล้วทุกอย่างก็เหมือนว่าเป็นโชคชะตากำหนด เมื่อนักสืบที่เขาส่งไปสืบเกี่ยวกับประวัติของว่าที่เจ้าสาวเขา ส่งรายงานเรื่องฉาวเกี่ยวกับว่าที่เจ้าสาวเขา ที่มั่วผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ซึ่งคนอย่างเขาถึงแม้ว่าจะต้องการพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางรับได้อยู่แล้ว
เมื่อรู้ว่าว่าที่เจ้าสาวเป็นเช่นนั้น เขาจึงตัดสินใจยกเลิกงานแต่งงานที่จะมีขึ้น ต่อให้ปู่ของเขาท่านจะโกรธแค่ไหน แต่เขาก็ไม่มีทางยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่มั่วผู้ชายไม่ซ้ำหน้าแบบนี้ เพราะในอนาคตข้างหน้า เขาไม่ต้องการจะเป็นไอ้งั่งให้เธอสวมเขา
แม้ว่าจะรู้สึกหัวเสียอยู่มาก แต่ก็ยังดีกว่าที่เขาต้องแต่งงานแล้วทุกอย่างพังทลายลงตรงหน้า และด้วยความเห็นแก่ตัวของเขา เขาไม่มีภาระผูกพันใดๆ เขาจึงเดินทางไปหาพุดพิชชาด้วยความคิดถึง เขาให้เหตุผลในการไปหาเธอเพราะเขาคิดถึงร่างกายของเธอ ไม่ได้คิดถึงเธอแต่อย่างใด
แต่เขาก็ต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อเขาไปหาเธอที่อพาร์ตเม้นท์ที่เธออยู่ก็ได้รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่ว่าเธอคืนห้องไปแล้ว ส่วนเบอร์โทรที่เขาเคยใช้ติดต่อเธอ มันก็ไม่สามารถติดต่อได้อีกแล้ว แต่ด้วยความที่ไม่อยากจะทำให้หญิงสาวคิดไปไกลกว่านี้ เขาจึงเลือกที่จะหยุดการตามหาเธอ แล้วปล่อยเธอไปจริงๆ อย่างที่เขาตั้งใจจะทำในคราแรก