“กลับไปเถอะค่ะ ฉันไม่ต้องการกลับเข้าไปในชีวิตของคุณอีก ทุกวันนี้ฉันยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเองแล้ว ฉันไม่จำเป็นจะต้องอยู่ใต้เงาของคุณอีกต่อไป” พุดพิชญาเอ่ยออกมาด้วยความเหนื่อยล้า เธอไม่อยากต้องมานั่งทะเลาะกับเขาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินแบบนี้ ทั้งที่ภายในใจของเธอยังกังวลเรื่องอาการของบุตรสาวอยู่
“ทำไมเธอเอาแต่ไล่ฉัน ทั้งที่ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะเป็นห่วงลูกเหมือนกัน แล้วยิ่งฉันเป็นคนชนลูกเอง เธอคิดบ้างมั้ยว่าฉันจะรู้สึกผิดแค่ไหน” ธามเอ่ยถามหญิงสาวเสียงเศร้า วันที่เขาได้รู้ว่ามีลูก กลับเป็นวันที่เขาขับรถชนลูกตนเอง ความเจ็บปวดนี้ ไม่อาจจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เลย
“งั้นคุณก็ถือซะว่าคุณขับรถชนเด็กที่ไหนก็ได้ ผู้ปกครองเขาไม่เอาเรื่อง แค่นี้คุณก็กลับไปได้แล้วค่ะ อย่ามาดราม่าในเวลาที่มันสายไปแล้วเลยค่ะ” พุดพิชญาเอ่ยเสียงเย็น ความเจ็บปวดที่ผ่านมาสอนให้เธอเข้มแข็ง แม้ว่าอยากจะเชื่อว่าเขาสำนึกผิดแค่ไหน แต่ควา
