เวหาที่เห็นแบบนั้นก็นิ่งเงียบรู้สึกน้อยใจยังไงก็ไม่รู้ เขาไม่รอช้าที่จะเริ่มแนะนำตัวเองอีกครั้งและต่อไปถ้าเธอยังจำชื่อของเขาไม่ได้อีกเขาก็จะบอกเธอไปเรื่อยๆอย่างน้อยมันต้องมีสักวันแหละที่เธอจะต้องจำชื่อเขาได้
“เวหา! ฉันชื่อเวหาหรือจะเรียกว่าเว..ก็ได้”
“จะยืนจีบกันอีกนานมั้ย ไปหาอะไรกินกันได้แล้ว” ธาวินที่ฟังบนสนทนาของทั้งคู่อยู่ก็รีบพูดแซวไปยังทั้งสองเพราะถ้าจะให้พูดคุยกันต่อไปก็เกรงว่าพักเที่ยงอาจจะไม่ได้กินข้าวกันพอดีดูทรงแล้วคงจะยืนคุยกันอยู่อีกนาน
“ไปสิ” เวหาที่ได้ยินแบบนั้นก็มองหน้าเพื่อนสนิทอย่างนึกรับรู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ ทั้งหมดต่างพากันเดินไปยังร้านข้าวต่างๆ
“ไอรีน~ แกจะกินร้านไหน ไปกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อกัน” เชอรีนมองดูร้านข้าวต่างๆแล้วใจก็นึกอยากกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อขึ้นมาไม่รอช้าเธอรีบสะกิดเพื่อนสาวให้เดินไปกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อด้วยกัน
“อื้อไปสิ ยัยเพียว..ฉันกับเชอรีนไปกินเตี๋ยวร
