เคลย์ตันกระอักกระอ่วนใจกับอาการออดอ้อน ใช้น้ำเสียงหวานเรียกเขาว่าคุณสามีขาของภรรยาสาวทำต่อหน้าแม่สามีและรวินดา ลูกชายนั่งอมยิ้มคนเดียวเห็นพ่อแม่สนิทสนมดีขึ้น
“วินนี่คิดได้ว่าวินนี่ต้องพาคุณแม่ของวินนี่กลับบ้าน เดี๋ยวมันจะดึกมาก วินนี่กับแม่ขอตัวก่อนนะคะคุณแม่น้ำ” รวินดาเป็นฝ่ายทนไม่ไหววางช้อนส้อมลง ชักชวนมารดาตัวเองนิ่งเงียบตั้งนานขอตัวกลับ
“ฉันขอตัวกลับก่อนนะน้ำ”
“ดูแลหนูวินนี่ด้วยนะโรนี่”
คนลำบากใจมากคือลักษณ์นารา มารดาของเคลย์ตัน อุตส่าห์ให้ความหวังกับอดีตลูกสะใภ้สุดโปรดว่าเกี่ยวข้องปรองดองกัน เธอกลับทำไม่ได้
โรนี่พาลูกสาวกลับบ้านก่อน สภาพจิตใจรวินดาตอนนี้ต้องการซ่อมแซ่มหนัก เมื่อถูกฝ่ายชายปฏิเสธด้วยการกระทำทางอ้อมว่าเขาไม่ต้องการเธอแล้ว
“คุณแม่! คุณแม่จะไปไหนครับ” เคลย์ตันเอ่ยถาม เห็นมารดากำลังลุกจากบนโต๊ะอาหารด้วยสีหน้าหน่ายเหนื่อยใจ รังเกียจลูกสะใภ้มิต้องการเต็มทน
“แม่กินข้
