ผู้หญิงขัดดอก
1333 Words
"ออกไป..
"อย่าพึ่งไล่แบมสิคะ..แบมยังอยากบริการคุณอยู่เลย...
"ฉันบอกให้ลุกออกจากตรงนี้ไป...เป็นแค่เด็กเอ็นเธอมีสิทธิ์พูดตั้งแต่เมื่อไหร่ !!
รามสูรพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง...สายตาคมที่บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ขุ่นมัว ทำเอาสาวสวยที่นั่งบริการเขาถึงกับหันไปมองหน้าน้องนางพร้อมทั้งส่งสายตาจิกกัดไปยังเธอ...
"มีสิทธิ์อะไรไปมองเธอแบบนั้น...ผู้หญิงของฉัน..นอกจากฉันแล้วคนอื่นไม่มีสิทธิ์ทำท่าทีไม่พอใจใส่...
"เขตแดนมึงบอกผู้จัดการไล่ผู้หญิงคนนี้ออก !
"ไม่นะคะคุณราม แบมขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว..อย่าไล่แบมออกเลยนะคะ...
"เชิญ.. ! : เขตแดนกล่าวเสียงแข็ง ก่อนจะดึงตัวเด็กเอ็นคนนั้นออกจากห้องตามคำสั่งของเจ้านาย
น้องนางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย..สองคิ้วบางขมวดชนกัน ก่อนจะหันมามองยังคนที่กำลังจ้องมองเธออยู่
"มานั่งตรงนี้..
รามสูรส่งสัญญาณให้คนตัวเล็กมานั่งลงบนตักของเขา แต่อีกคนกลับไม่สนใจนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ข้างๆกัน
"หมับ !!!
"พี่ราม !!! ปล่อยนางนะ...
รามสูรยกเอวคอดให้ลุกขึ้นอย่างง่ายดาย ก่อนจะจับเธอให้นั่งลงบนตักของตัวเอง เขาใช้มือหนากอดคล้องเอวบางของเธอเอาไว้ คนที่ถูกบังคับพยายามดิ้นให้หลุด แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะสู้แรงผู้ชายอย่างเขาได้อย่างไร
"ถ้ายังดิ้น ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอ..คืนนี้ฉันอาจจะไม่ใจดีปล่อยเธอให้นอนคนเดียวเหมือนหลายคืนที่ผ่านมาก็ได้..
"นางนั่งเองได้...พี่ไม่ต้องมากอด
"สงสัยเธอจะลืมไปแล้ว ว่าตัวเธอเป็นของฉัน...ฉันจะทำอะไร ยังไงกับเธอก็ได้...
"ไม่ลืมคะ...นางจำได้ดี...เรื่องเลวๆแบบนี้ ลืมไม่ลงหรอกค่ะ....
"หึ..!..ปากเก่งแบบนี้...ตบด้วยปากสักทีดีไหม..
"........เรียกนางมา..มีอะไรคะ..
"ไม่มี...ฉันแค่อยากให้เธอมาบริการฉันก็แค่นั้น...
"พี่ก็มีสาวสวยคอยบริการอยู่แล้วนิคะ..จะเรียกนางมาทำไมอีก..
"ก็ไล่ออกไปแล้วเมื่อกี้..ตอนนี้ก็เลยไม่มีใคร...
"ค่ะ......
"มึงไม่คิดจะแนะนำน้องเขาให้พวกกูรู้จักหน่อยเหรอ... : นักรบ
"ไม่จำเป็น...แค่ผู้หญิงที่เอามาไว้ขัดดอก..พวกมึงไม่จำเป็นต้องรู้จักหรอก
"หึ...!...นี่คิดอย่างที่พูดหรือมึงหวงเขากันแน่ : ไรอัล
"ทำไมกูต้องหวง...ไม่ได้สำคัญอะไรกับกูเลยสักนิด
"รักเก่าไม่ใช่เหรอ... : นักรบ
"ใช่...รักเก่า...แต่ตอนนี้กูไม่ได้รักยัยนี่แล้ว...และจะไม่มีวันกลับไปรัก ไม่มีความรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนี้อีก
"....... น้องนางเมินหน้าหนีไปอีกทาง พยายามทำเหมือนไม่สนใจ ทั้งที่ในใจของเธอมันกำลังจะร้องไห้...
"อืม...แล้วแต่มึงเลยเพื่อน : นักรบถึงกับยอมใจในความเป็นผู้ร้ายปากแข็งของรามสูร...
"สวัสดีสาวน้อย...ฉันชื่อนักรบ ส่วนคนนี่ชื่อไรอัล เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทของไอ้ราม จะเรียกว่าพี่ก็ได้นะ : นักรบเอ่ยแนะนำตัวตามมารยาท..
"สวัสดีค่ะ...หนูชื่อน้องนาง..เป็นนักโทษของพี่รามค่ะ..
"หึ...แนะนำตัวซะพวกพี่ไปไม่เป็นเลยนะครับ...นักโทษหน้าตาน่ารักขนาดนี้ เป็นพี่พี่ก็จะขังนางไว้เหมือนกัน : ไรอัล
"มึงสนิทกับเธอตอนไหนไอ้ไรอัล..ไม่สนิทอย่าเรียกชื่อพยางค์เดียว...
"กูจะเรียกกี่พยางค์มันก็เรื่องของกูไหม... : ไรอัล
"เรียกนางเฉยๆก็ได้ค่ะ...ปกติคนอื่นๆก็เรียกแบบนี้...
"ขนาดเพื่อนฉันเธอยังไม่เว้น..ยิ้มหวานว่านเสน่ห์ไปทั่ว...เธอมันผู้หญิงร้ายลึก...คิดจะอ่อยผู้ชายทุกคนเลยรึไง..
"แล้วแต่พี่จะคิดเลยค่ะ... : น้องนางนั่งนิ่งก่อนจะทำหน้างอใส่เขา
"ทีกับฉันทำหน้างิกหน้างอใส่...
"..........
"มึงก็นะ...แค่นี้ทำเป็นโมโห... : นักรบส่ายหน้าและหัวเราะให้กับซึนของเพื่อนรัก..
@10 นาทีต่อมา
"หมดแก้ว !!
"อะไรคะ...
"เหล้าไง...ฉันอุตส่าห์เสียสละชงเหล้าให้ ดื่มให้หมด..อย่าให้เหลือแม้แต่หยดเดียว..
"นางไม่ดื่ม....
"แต่ฉันสั่ง...!... ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นเจ้าชีวิตของพี่ชายเธอ...
".......... : น้องนางจ้องมองคนตรงหน้า ก่อนจะรับแก้วเหล้าในมือของเขากระดกเข้าปากของตัวเอง คนตัวเล็กยี่หน้าจนตัวสั่น..เหล้ากับเธอถูกกันซะที่ไหน...
"ก็แค่นั้น...จะลีลาเพื่อ ?
บรรยากาศภายในห้องถูกปกคลุมไปด้วยเสียงเพลง นักรบกับไรอัลยังคงนัวเนียอยู่กับเด็กเอ็นที่เขาเรียกมาใช้บริการ ส่วนรามสูรยังคงนั่งดื่มกินตามอารมณ์ แสงไฟภายในห้องมีเพียงไฟแสงสีที่ดูเลือนราง มองไปทางไหนก็แทบจะมืดสนิท เห็นเพียงแค่เงาของคนที่อยู่ภายในห้อง..เมื่อเสียงของคนที่นั่งบนตักเงียบไปบวกกับตัวเล็กที่ซบศีรษะลงบนแผงอกหนา ทำเอาเขารู้สึกแปลกใจไม่น้อย...ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อแสงไฟภายในห้องสว่างขึ้นอีกครั้ง
"หึ...นี่เหรอผู้หญิงร้ายลึกที่มึงบอก...กินเหล้าแค่แก้วเดียวก็น็อคหลับไปซะแล้ว : นักรบ
".....นี่เธอ..ตื่นขึ้นมาได้แล้ว..อย่ามาเสแสร้งทำตัวเป็นผู้หญิงอ่อนต่อโลกแบบนี้....!...
"นาง..!...ฉันบอกให้ตื่น..กลับบ้านได้แล้ว...
"อื้อ ~ พี่ราม...นางปวดหัว ~~ : เสียงเล็กพูดออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะล้มศีรษะลงอีกครั้ง..
"กูว่าพาน้องกลับก่อนดีกว่า..ดูท่าจะไม่ไหวแล้ว...เขตแดน !! พาน้องนางกลับ : นักรบเอ่ยขึ้น ก่อนจะส่งเสียงเรียกเขตแดนให้มารับตัวน้องนางไปส่งที่บ้าน
"ไม่ต้อง !... เดี๋ยวกูพากลับเอง...
"พึ่งจะห้าทุ่ม..มึงจะกลับแล้วงั้นเหรอ ปกติตีสองนะ... : นักรบ
"นาทีนี้มันไม่ไว้ใจใครหรอก..แม้แต่ไอ้เขตแดนลูกน้องคนสนิท..มันก็ไม่เว้น : ไรอัล
"กูแค่กลัวว่ายัยนี่จะเมาแล้วทำร้ายไอ้เขตต่างหาก...เกิดลูกน้องกูเป็นอะไรขึ้นมา ใครจะทำงานแทนมัน
"ห่วงไอ้เขต...ทั้งที่มันตัวโตเท่าหมีควายเนี้ยนะ...เห่อะ ! : นักรบถึงกับหัวเราะเย้ยออกมา...ลูกน้องที่เก่งที่สุดของมันจะมาถูกผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างน้องนางทำร้าย มันเอาอะไรคิด.....
"งั้นกูขอตัว...พรุ่งนี้ค่อยเคลียร์ค่าใช้จ่าย...
"เออๆ..ค่อยว่ากัน : นักรบไม่อยากจะพูดอะไรกับคนปากแข็ง..เลยปล่อยเลยตามเลย
"กูอยากจะรู้จริงๆว่ามันเกลียดเขาอย่างที่ปากมันพูดจริงๆหรือเปล่า : นักรบหันไปคุยกับไรอัลเมื่อคนที่กำลังพูดถึงก้าวขาออกจากห้องไปแล้ว
"เกลียด แต่ความเกลียดมันอาจจะน้อยกว่าความรักที่เคยมี...ยิ่งมันทำร้ายเขา ตัวมันเองนั่นแหละที่จะเจ็บ...หวังว่ามันจะใจแข็งให้ได้ตลอดรอดฝั่ง : ไรอัล
"อืม...ปมในใจของมันคือเรื่องอะไรวะ..ทำไมมันถึงได้แค้นฝังใจน้องนางขนาดนั้น ทั้งที่ดูแล้วเธอเองก็ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร : นักรบ
"มันไม่อยากเล่าก็ช่างมันเถอะ..มึงกับกูมาเคลียร์เรื่องของตัวเองกันดีกว่า...
ไรอัลและนักรบสบตาก็รู้ใจ พวกเขาต่างคนต่างแยกย้ายไปตามห้องพักหรูที่ผับจัดไว้ให้บริการพร้อมกับผู้หญิงที่นัวเนียอยู่ก่อนหน้า เห็นนิ่งๆเงียบๆบอกเลยว่าแก๊งค์นี้ไม่มีใครเป็นลูกหมาลูกแมวเลยสักคน เสือผู้หญิงกันทั้งนั้น...
- Writer
